Αντιγράφω από το Ημερολόγιο του Νίκου Δήμου: «Ο μεγάλος άγγλος συγγραφέας Τζον Φάουλς, εραστής της παλαιάς και της νέας Ελλάδας, είχε κάποτε γράψει πως η ζωή του ανθρώπου ορίζεται από τρεις παράγοντες. Τους είχε ονομάσει στα αγγλικά με ελληνικά ονόματα: sideros, keravnos, elefteria.

O "σίδηρος" είναι η αναγκαιότητα στην οποία υπαγόμαστε. Ο χρόνος, η φθορά, ο θάνατος. Οταν επαναστατούμε ενάντια στην σιδερένια νομοτέλεια, τότε κινούμαστε προς την "ελευθερία". Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Γράφει: "για μας τους ανθρώπους, ο σίδηρος είναι στην σκιά – η ελευθερία στο φως".

Και ο "κεραυνός"; Είναι το τυχαίο, το απρόβλεπτο, αυτό που ξεπερνάει τους νόμους της αναγκαιότητας, αλλά και των πιθανοτήτων».

Γιατί τα γράφω αυτά; Από αμηχανία. Το παραλήρημα του παρανοϊκού περνά μπροστά στα μάτια μου. Φωτογραφίες και πλάνα από βομβαρδισμένες πόλεις, τραυματισμένους, κομματιασμένα παιδιά. Η μυρωδιά του καμένου ξεπηδά από την οθόνη της τηλεόρασης και του υπολογιστή και μία αίσθηση του τίποτα με πνίγει. «Γιατί να μη ζεσταίνει ο θάνατος; Γιατί ένα τέτοιο ανόσιο ψωμί, γιατί ένας τέτοιος ουρανός εκεί που πρώτα κατοικούσε ο ήλιος;» (Οδυσσέας Ελύτης)

«Κάθε παιδί και κάθε άμαχος που σκοτώνεται, κάθε πρόσφυγας δεν είναι απλώς ένας αριθμός στη λίστα των θυμάτων, είναι βάρος για τη συνείδησή μας και ενοχή για τη διεθνή διπλωματία».

Οι τύψεις ενοχής εκδηλώνονται ως φιλανθρωπία, με την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας. «Συνέτρεχον χαίροντες», αντί να συμφωνήσουν σε αυτονόητες αποφάσεις, που να βάζουν τέρμα στην αιτία της καταστροφής.

Εδώ, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν μπόρεσε να καταλήξει σε συμφωνία, για την έκδοση κοινής ανακοίνωσης που θα καταδικάζει την ισραηλινή επιδρομή σε βάση των Ηνωμένων Εθνών στον Λίβανο, στην διάρκεια της οποίας σκοτώθηκαν τέσσερις παρατηρητές του οργανισμού στην περιοχή. Τι μήνυμα στέλνει η διεθνής κοινότητα; «Χθες στη Ρώμη ουσιαστικά πήραμε την άδεια να συνεχίσουμε τις επιχειρήσεις μας», δήλωσε ο υπουργός δικαιοσύνης του Ισραήλ Χαϊμ Ραμόν στη στρατιωτική ραδιοφωνία του Ισραήλ.

Σε αυτό το δαιδαλώδες τοπίο, ο ορθός λόγος συνιστά αυθαιρεσία και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς είτε έχει ήδη συμβεί, είτε πρόκειται να συμβεί. Αν δεν μπορούμε να βγούμε από τον λαβύρινθο, μήπως είναι ένα πρώτο βήμα να παραδεχτούμε ότι χαθήκαμε;

K.T.