Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Οι αριθμοί και το ύψος των χρεών μιλούν και λένε ότι η Ελλάδα από την Κύπρο, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία απέχει όσο η λεία από τα μεγαλεία. Τα μνημονιακά της Λισαβόνας ήταν 78 δισ. ευρώ, της Ιρλανδίας 85 δισ., της Κύπρου 10 δισ. (πήρε τα 7,5 δισ.) και της Ελλάδας 52,9+130,9+45,9 -από διμερή δάνεια, τον EFSF, τον ΕSM έως τώρα- δισ. ευρώ, χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ.
Τα δισεκατομμύρια δεν είναι αστεία. Τρία προγράμματα δεν «αξιώθηκε» άλλη χώρα. Ευνόητο ότι δεν ήταν δώρα.
Φυσικά και έχουν σημασία η ένταση και η διάρκεια εποπτείας, αλλά δεν μπορεί να γίνονται συγκρίσεις με τις χώρες που εξήλθαν από μνημόνια, γιατί στα μέρη μας η προσαρμογή χαράχτηκε σε άλλα αμόνια.
Ο κανονισμός 472/2013 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το επίσημο εγχειρίδιο για το πλαίσιο εποπτείας, προβλέπει ότι οι χώρες που εξέρχονται από προγράμματα διάσωσης τελούν υπό εποπτεία έως ότου αποπληρωθεί τουλάχιστον το 75% των δανείων που έλαβαν. Για την Ελλάδα, το ποσοστό αυτό δεν μπορεί ακόμη να μεταφραστεί σε απόλυτα μεγέθη, γιατί και διευθέτηση του χρέους ετέθη. Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, βασικός στόχος παραμένει να ληφθεί τριπλή απόφαση για έξοδο από το πρόγραμμα, εποπτεία και ελάφρυνση στις 21 Ιουνίου. Ο Ήλιος θα βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του στον ουρανό και η μέρα θα έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια του έτους. Θερινό ηλιοστάσιο γαρ.
Από τις 21 Ιουνίου οι μέρες θα αρχίσουν σιγά σιγά να μικραίνουν. Μόνο οι σκιές δεν μικραίνουν στο ημισφαίριο της ελληνικής κρίσης, σε σημείο που δεν ξεχωρίζουν τα πρόσωπα, τα πράγματα και τα θεάματα.
Όλα όσα βλέπουμε είναι η σκιά που ρίχνουν αυτά που δεν βλέπουμε, αυτά που δεν ξέρουμε, όσα υποψιαζόμαστε, εκείνα που φοβόμαστε, όσα εξορκίζουμε. Που δεν είναι οι δύο, τρεις ή τέσσερις κατ’ έτος «αποστολές επιθεώρησης», αλλά σκηνές νέας υποχώρησης. Σκόρδα κεφάλια δώδεκα, κρομμύδια δεκαπέντε.
