Ο πόλεμος που έχει εξαπολύσει το Ισραήλ εναντίον της Χεζμπολάχ δεν αποτελεί μόνο την απάντηση στην απαγωγή δύο ισραηλινών στρατιωτών. Υπάρχει ένας ευρύτερος στρατηγικός στόχος, γράφει ο Αλέν Φρασόν στη «Le Monde». Πλήττοντας μια οργάνωση που οι Ισραηλινοί θεωρούν ότι είναι η ένοπλη πτέρυγα στη Μέση Ανατολή, προσπαθούν να απαγορεύσουν στην Τεχεράνη να αναγορευτεί σε αποφασιστικό παράγοντα της αραβο-ισραηλινής κρίσης.
Ετσι εξηγείται και η «δυσαναλογία» της ισραηλινής απάντησης στην απαγωγή των στρατιωτών του. Ο Ζεέβ Σιφ, ένας από τους πιο έγκυρους στρατιωτικούς σχολιαστές του Ισραήλ, έγραφε την περασμένη εβδομάδα στη «Χααρέτζ»: «Οι επιχειρήσεις αυτών των ημερών στο Λίβανο θα καθορίσουν τη θέση του Ιράν στη Μέση Ανατολή».
Οι Ισραηλινοί γνωρίζουν ότι η οργάνωση αυτή είναι βαθιά ριζωμένη στη λιβανική πραγματικότητα και ότι δεν μπορούν απλώς να την εξαφανίσουν. Γνωρίζουν όμως επίσης ότι «το Κόμμα του Θεού», που κηρύσσει την εξαφάνιση του Ισραήλ, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο και με την ισλαμική δημοκρατία. Η Χεζμπολάχ εισπράττει κάθε χρόνο από την Τεχεράνη στρατιωτική βοήθεια ύψους 100 εκατομμυρίων δολαρίων. Τα στελέχη της εκπαιδεύονται από Φρουρούς της ιρανικής επανάστασης. Οι πύραυλοι που πέφτουν σε ισραηλινές πόλεις είναι ιρανικής ή συριακής προέλευσης. Πολλοί λιβανέζοι Σιίτες ορκίζονται πίστη στον ανώτατο ηγέτη της ισλαμικής επανάστασης, τον αγιατολάχ Αλί Χαμενεϊ.
Αλλά το ιρανικό καθεστώς δεν είναι ένα οποιοδήποτε καθεστώς. Ο πρόεδρός του δηλώνει ανοιχτά ότι θέλει να «σβήσει» το Ισραήλ από το χάρτη.
Η ισραηλινή υπουργός Εξωτερικών Τζίπι Λίβνι θεωρεί τον αρχηγό της Χεζμπολάχ εκπρόσωπο της ιρανικής πολιτικής στην περιοχή. Η Τεχεράνη δεν κρύβει τον βασικό της στόχο: άρνηση κάθε λύσης στην ισραηλο παλαιστινιακή σύγκρουση.
Κατά την άποψή της, το Ισραήλ πρέπει μια μέρα να εξαφανιστεί από την περιοχή. Αρα, η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους δίπλα στο ισραηλινό θα αποτελούσε ήττα.
Κατά συνέπεια, λέει η Λίβνι, δεν μπορεί να επιτραπεί στο Ιράν και στους συμμάχους του να αποτελέσουν μια ανερχόμενη δύναμη στη Μέση Ανατολή. Και το πρώτο βήμα για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι να ηττηθεί η Χεζμπολάχ.
Αλλά και η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, η Ιορδανία και πολλά κράτη του Κόλπου δεν θέλουν να βγει η Χεζμπολάχ νικήτρια από αυτή τη σύγκρουση. Βρίσκονται όμως σε αντίθεση με την κοινή τους γνώμη. Κάθε φορά που βομβαρδίζεται ο Λίβανος, κάθε φορά που η τηλεόραση μεταδίδει εικόνες νεκρών ή τραυματισμένων λιβανέζων αμάχων, οι Αραβες έρχονται λίγο πιο κοντά στο «Κόμμα του Θεού».
Ο Χασάν Νασράλα μετατρέπεται στο νέο ήρωα των Αράβων, περιλαμβανομένων και των Παλαιστινίων, στο νέο Μεσσία που, όπως ο Νάσερ τη δεκαετία του '60 και ο Σαντάμ Χουσεϊν το 1990-91, υπόσχεται εκδίκηση για τον εξευτελισμό των Αράβων και απαλλαγή των Αράβων από το Ισραήλ.
Στο Κάιρο, στο Ριάντ, στο Αμάν, ανησυχούν ιδιαίτερα για τη δημιουργία μιας ριζοσπαστικής «σιιτικής ημισελήνου» που ξεκινά από την Τεχεράνη και περνά από τη Βηρυτό (με τη Χεζμπολάχ) και τη Βαγδάτη. Η πτώση του Σαντάμ Χουσεϊν απελευθέρωσε μια σιιτική δύναμη που βρίσκεται κοντά, πολύ κοντά στο ιρανικό καθεστώς.
Πηγή: Le Monde, ΑΠΕ-ΜΠΕ
