Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής διόρισε τον προσωπάρχη του, τον 47χρονο Γερμανό Μάρτιν Σελμάιερ, στη θέση του γενικού γραμματέα της Κομισιόν, την πιο υψηλή θέση στη διοίκηση του θεσμού, που απασχολεί 35.000 άτομα.
Το αξίωμα δεν έχει χρονικό περιορισμό, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι μόλις επτά επικεφαλής των υπαλλήλων στο Μπερλεμόντ είχε ο εκτελεστικός της Ε.Ε. βραχίονας από την ίδρυσή του.
«Το τέρας», όπως τον αποκαλεί τρυφερά ο Γιούνκερ, είναι ένας από τους πιο ισχυρούς και αμφιλεγόμενους παίκτες στις Βρυξέλλες. Για τον Γερμανό «Μακιαβέλι» ούτε ο Σόιμπλε έσταζε μέλι: «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Θεό και τον Μάρτιν; Ο Θεός γνωρίζει ότι δεν είναι ο Μάρτιν». Η αλήθεια είναι ότι ο ομοϊδεάτης του Χριστιανοδημοκράτης τού ‘χε κάνει ένα χουνέρι το θερμό, μακρύ του 2015 καλοκαίρι. Έδωσε στη FAZ το non paper του γερμανικού ΥΠΟΙΚ για πενταετές Grexit και ο Βόλφγκανγκ εξανέστη.
Σειρά του Ευρωκοινοβουλίου να εξεγερθεί για το ρουσφέτι του Γιούνκερ και τη μυστηριώδη προαγωγή. Σύμφωνα με τη «Liberation», στις 09.30 ανακοινώνει ότι ο Μάρτιν διορίζεται αναπληρωτής γ.γ. Λίγα λεπτά αργότερα, ο γ.γ. παραιτείται και ο μοναδικός υποψήφιος διορίζεται στη θέση του, με κάποια ανταλλάγματα προς τους επιτρόπους, για να μην αντιδράσουν.
Αντέδρασαν πολλοί ευρωβουλευτές, ακόμη και από το ΕΛΚ. «Υπάρχει καλύτερος τρόπος να ρίξουμε νερό στον μύλο των ευρωσκεπτικιστών και να διαιωνίσουμε την αντίληψη πως τα πράγματα γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες;».
«Είναι ένας απόλυτα σωστός διορισμός, βάσει των κανονισμών», επιμένει ο επίτροπος Έτινγκερ, που βλέπει τους συμπατριώτες του να κατακυριεύουν τις Βρυξέλλες.
Νομότυπος μπορεί να είναι, αλλά αδιαφάνεια και ευνοιοκρατία μυρίζει, την οποία η Κομισιόν στα κράτη-μέλη άμεσα εντοπίζει. Δύο ευρωβουλευτές θυμήθηκαν και την εποχή της Επιτροπής (του επίσης Λουξεμβούργιου) Σαντέρ, που είχε παραιτηθεί στις 16 Μαρτίου 1999, υπό το βάρος πορίσματος για κακοδιαχείριση και φαβοριτισμό.
Ο Μάρτιν δεν είναι στο Μπερλεμόντ σεισμός. Είναι το δέντρο σε ένα δάσος στοιχειωμένο από την ευρωπαϊκή ιδέα, που έγινε άλλοθι για μια υπερπρονομιούχο, αυτοαναφορική παρέα. Η δυσπιστία διογκώνεται μοιραία.
