Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το 1991 είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη 13 ετών για βιασμούς, αλλά το 1994 αποφυλακίστηκε. Δεν σωφρονίστηκε. Το αντίθετο.
Η αποκάλυψη της δράσης του, το 1996, είχε προκαλέσει σεισμό αγανάκτησης κι αηδίας, ενώ αιωρούνταν ερωτήματα για ιδιότυπη «ασυλία» και σύνδεση με την υψηλή κοινωνία.
Προφυλακίστηκε και άρχισε μια περίεργη και χρονοβόρα ανακριτική διαδικασία. Ένας ανακριτής που είχε αναλάβει τον φάκελο υποχρεώθηκε να τον παραδώσει, γιατί την αντικειμενικότητα είχε προδώσει. Στη συγκίνηση είχε ενδώσει. Ένας άλλος ανακριτής είχε αυτοκτονήσει.
Το 1998 ο δράστης κατάφερε να δραπετεύσει για λίγες ώρες και είχε συλληφθεί, πάλι, «κατά τύχη», πράξη που οδήγησε σε παραίτηση τον αρχηγό της αστυνομίας και δύο υπουργούς.
Και η ανάκριση συνέχισε να καρκινοβατεί. Οι ανακριτές έψαχναν για αποδείξεις σε 6.000 τρίχες. Και άλλαζαν οι ανακριτές. Και ο δράστης άλλαζε δικηγόρους.
Έπειτα από επτάμισι χρόνια, μαζί με τη γυναίκα του και δύο συνεργάτες τους, έκατσε στο εδώλιο, στην κωμόπολη Αρλόν. Καταδικάστηκε το 2004 σε ισόβια για απαγωγή, αποπλάνηση και βιασμό έξι κοριτσιών, και δολοφονία τεσσάρων εξ αυτών. Η σύζυγός του αφέθηκε ελεύθερη το 2012.
Αυτό το δικαίωμα θα πρέπει να το έχει και ο Ντιτρού, υποστηρίζει ο δικηγόρος του, που έγραψε και βιβλίο με τον τίτλο «Γιατί θα πρέπει να αφεθεί ελεύθερος ο Μαρκ Ντιτρού», με το σκεπτικό ότι η πολιτεία δεν θα πρέπει να μεταχειρίζεται τους εγκληματίες όπως αυτοί τα θύματά τους.
Σωστά, ο «καθ’ έξιν εγκληματίας ανίκανος σωφρονισμού» και «ψυχοπαθής νάρκισσος χωρίς τύψεις» έχει καταδικαστεί στη μεγαλύτερη δυνατή ποινή που προβλέπεται, αλλά σίγουρα είναι σε καλύτερη κατάσταση από τα θύματα, που δεν είναι πλέον ανάμεσά μας, αλλά και τη Ζιλί Λεζέν, τη Μέλισα Ρούσο, την Αν Μάρσαλ, την Έφιε Λαμπρέκ, τη Σαμπίν Νταρντέν και τη Λετίσια Ντελέζ, που γλίτωσαν τον θάνατο.
Τι βλέπετε, προετοιμάζει το κράτος δικαίου ως άλλος μπρεχτικός κύριος Κόινερ το επόμενο λάθος του με πάθος; Θα τον επιστρέψει στην κοινωνία;
Δεν λιώνει το παγόβουνο της παιδεραστίας. Ο Ντιτρού έγινε συνώνυμο της ακραίας έκφρασής της. Αλλά μήπως δεν είναι ακραία, όταν έρχονται ντυμένοι προστάτες οι εχθροί; Ο πατέρας και οι τρεις φίλοι του στην Πιερία έγιναν, κατόπιν διάταξης της Εισαγγελίας, φωτογραφία. Αδειάζουν οι λέξεις, ξεστρατίζουν οι σκέψεις.
