Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η Ιταλία είχε τα τελευταία 70 χρόνια περισσότερες από 60 κυβερνήσεις. Πολιτικού κατακερματισμού λύσεις. Κάθε κόμμα, και κάθε κομματική τάση, υποστηρίζει ένα διαφορετικό σύνολο οικονομικών, γεωγραφικών, ιδεολογικών, θρησκευτικών και κοινωνικών συμφερόντων, ακόμη και τα ατομικά του ηγέτη. Μη λέμε ονόματα, είναι φαεινότερα και από δακτυλικά αποτυπώματα.
Την Κυριακή περίπου 47 εκατομμύρια Ιταλοί καλούνται στις κάλπες. Με βάση το κλασικό δίπολο Δεξιά - Αριστερά ή το νέο πολιτική - αντιπολιτική; Το πρόβλημα που συνιστά η αντιπολιτική, και που η πρόσφατη ιστορία της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης αποκαλύπτει, είναι ότι μετατρέπεται σε ένα πολύ ισχυρό εργαλείο όταν πάσχει η νομιμότητα της πολιτικής τάξης, όταν η γενικευμένη καχυποψία κάνει θραύση και τα παράδοξα αναλαμβάνουν δράση.
Τρία είναι τα επικρατέστερα μετεκλογικά σενάρια, με βάση τις προ δεκαπενθημέρου δημοσκοπήσεις. Κυβέρνηση της κεντροδεξιάς συμμαχίας, υπό τον Σίλβιο, που γύρισε από το πολιτικό κρύο, αλλά μετά την καταδίκη του για φοροδιαφυγή, στην εκλογή έχει πει αντίο. Μεγάλο συνασπισμό, με δύσκολο συσχετισμό, ή γάμο των «πεντάστερων» με τη Λέγκα, για τον οποίο οι Βρυξέλλες δεν θέλουν ν’ ακούν κουβέντα.
Εννοείται ότι προβάλλει και το ενδεχόμενο να μην υπάρξει κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά Κυριακή κοντή γιορτή. Ακούμε τόσα χρόνια ότι η Ιταλία θα εκραγεί. Αυτό δεν συνέβη και μάλλον δεν θα συμβεί, ακόμη και υπό το βάρος του υπέρογκου δημόσιου χρέους και των «κόκκινων» δανείων, των υποαμειβόμενων και προσωρινής φύσης νέων θέσεων εργασίας, του μεταναστευτικού, που μονοπώλησε το προεκλογικό σκηνικό, της στασιμότητας και της απαξίας.
Ακούμε τόσα χρόνια ότι η Ιταλία θα εκραγεί. Μάλλον δεν θα συμβεί, αλλά και ο αποκλεισμός της Εθνικής Ιταλίας από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμεναν να γενεί. Η «Σκουάντρα Ατζούρα» έμοιαζε με ξεπεσμένη αριστοκράτισσα από το 2010, όμως, όλοι αρνούνταν να δουν τα σημάδια της καταστροφής. Στο τερέν της πολιτικής είναι ακόμη περισσότεροι οι οιωνοί της παρακμής. Κάποιοι εντυπωσιακής αντοχής, άλλοι σκοτεινής εποχής. Ο Ντούτσε, 73 χρόνια μετά το θάνατό του, ξαναζεί.
