Από την έντυπη έκδοση
Της Nατάσας Στασινού
[email protected]
Ποιον να πιστέψουμε άραγε; Τους Financial Times που, επικαλούμενοι και τις πρόσφατες αναβαθμίσεις του αξιόχρεου από Fitch και S&P, γράφουν ότι η ανάκαμψη στην Ελλάδα εδραιώνεται; Ή το Bloomberg που μας κατατάσσει πέμπτη πιο μίζερη, δυστυχή οικονομία του πλανήτη; Την Handelsblatt, που διαπιστώνει ότι η αισιοδοξία επιστρέφει, ή το Ευρωβαρόμετρο, που μας θέλει σταθερά τα τελευταία χρόνια τους πλέον απαισιόδοξους στην Ευρώπη;
Παραδόξως, ισχύουν όλες οι εκδοχές. Η ελληνική οικονομία έχει να επιδείξει τρία διαδοχικά τρίμηνα ανάπτυξης, για πρώτη φορά από το 2006, βλέπει το ποσοστό της ανεργίας να μειώνεται αργά αλλά σταθερά, παινεύεται για τα θεαματικά πρωτογενή πλεονάσματα, βγαίνει στις αγορές ομολόγων ακόμη και σε περίοδο αναταραχής, χαρίζει στους επενδυτές των μετοχών υψηλές αποδόσεις, κερδίζει χρηματιστηριακά τη Βρετανία του Brexit.
Αυτή η χώρα του «success story» των αγορών, που ετοιμάζεται να αφήσει πίσω της την εποχή των μνημονίων, είναι η ίδια χώρα στην οποία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του EΦΚΑ, το 1/3 των εργαζομένων εργάζεται με καθεστώς μερικής απασχόλησης και αμείβεται με μέσο μισθό 327 ευρώ. Είναι η οικονομία που μένει σταθερά πίσω από χώρες όπως η Μποτσουάνα, η Σρι Λάνκα ή οι πιο κοντινές Βουλγαρία και Αλβανία στις λίστες ανταγωνιστικότητας, που πιάνει πάτο στα κίνητρα για επενδύσεις, η οικονομία ουραγός στη δίκαιη ανάπτυξη και πρωταθλήτρια στους φόρους.
Είναι η Ελλάδα που έχει ταλέντο στα πλεονάσματα χάρη στο σύστημα «δεν πληρώνω», αλλά χάνει τα ταλέντα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αδυνατεί να αναπτύξει κοινωνικές δεξιότητες, να ανταποκριθεί στα δεδομένα της εποχής. Είναι η χώρα στην οποία οι πτυχιούχοι νέοι κοιτούν στο εξωτερικό και οι λιγότερο νέοι κοιτούν να βάλουν το πτυχίο στο συρτάρι και να βγάλουν το... απολυτήριο λυκείου για να διεκδικήσουν μία θέση Δ.Ε. στο «τσουνάμι προσλήψεων», που, όπως διαβάζουμε, έρχεται…
Πρωταρχική, αν όχι μόνη, έγνοια της κυβέρνησης αυτή την περίοδο, αν κρίνουμε από τις δηλώσεις των αρμοδίων, είναι να χτίσουμε (μέσω δανεισμού από τις αγορές) ένα κεφαλαιακό μαξιλάρι, που θα επιτρέψει «καθαρή έξοδο», χωρίς προληπτική γραμμή στήριξης. Το τι θα γίνει την επομένη των μνημονίων, το πώς θα έχουμε βιώσιμη ανάπτυξη, δεν μας απασχολεί ακόμη. Όσο, όμως, το μίγμα πολιτικής μένει ίδιο, η μεγαλύτερη επιτυχία μας μετά την καθαρή έξοδο θα είναι η διαχείριση της μιζέριας.
