«Τέλος πια με την εξομολόγηση στα σχολεία». Με τον ανωτέρω τίτλο, η εφημερίδα «Berliner Zeitung» αναφέρει ότι «απαγορεύθηκε στους ελληνορθόδοξους ιερείς να προβαίνουν στο μυστήριο της εξομολόγησης στα ελληνικά σχολεία». Τα ΜΜΕ έκαναν λόγο για ένα «ακόμη μικρό βήμα» προς την κατεύθυνση του χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας.

«Η Ιερά Σύνοδος τοποθετήθηκε επί ενός ζητήματος το οποίο αφορά στην πνευματική σχέση της Εκκλησίας με τα μέλη της, σχέση που δεν περιορίζεται ούτε από χωρικούς, ούτε απο χρονικούς προσδιορισμούς και δεσμεύσεις, και δεν υποχωρεί ενώπιον των όποιων κοσμικών αντιδραστικών δυνάμεων και σκοπιμοτήτων. Η σχέση αυτή λειτουργεί διαρκώς με σκοπό την πνευματική στήριξη και ηθική συμπαράσταση του ανθρώπου, εν προκειμένω του νέου ο οποίος βάλλεται ανελέητα, στην εποχή μας, απο "πυρά", σαν και αυτά που απασχολούν, με τρόπο τραγικό, την ελληνική επικαιρότητα, τους τελευταίους μήνες... Καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε ότι η πορεία προς την πρόοδο και την εξέλιξη επ΄ουδενί λόγω σημαίνει σύγκρουση ή κατάργηση των παραδεδομένων, αλλά σεβασμό σε αρχές, αξίες και ιερές συνήθειες και παραδόσεις, από τις οποίες μόνο το καλό, το υγιές και το αγαθό εκπορεύονται», τονίζει ο εκπρόσωπος Τύπου της Ιεράς Συνόδου, μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Ανθιμος.

Ποιός είναι ο σκοπός της Παιδείας που παρέχει η Πολιτεία, η διάπλαση φορέων αυταξίας και αυτονομίας ή μια απλή επιλογή υπαγορευόμενη από σκοπιμότητες τακτικής;

Ποιά είναι η σχέση της καλλιέργειας της κριτικής ικανότητας του ατόμου, που αποτελεί τον σκοπό της Παιδείας σε μιά δικαιοκρατούμενη πολιτεία, με την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης;

Εχει η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης θέση μεταξύ των επί μέρους σκοπών της Παιδείας; Αν ναι, υπό ποια μορφή; Μπορεί -και αν ναι, πώς;- να νοηθεί η θρησκευτική συνείδηση, ούτως ώστε η ανάπτυξή της να ενδυναμώνει την ικανότητα του παιδιού να κρίνει μόνο του;

Σύμφωνα με μια ερμηνεία, η θρησκευτική συνείδηση ενέχει πίστη προς το θείο και αποτελεί συνιστώσα εκδοχών του αγαθού βίου, η δε ανάπτυξή της συνεπάγεται την υποστολή της ικανότητας κριτικής. Σύμφωνα με μια άλλη ερμηνεία, η θρησκευτική συνείδηση αποτελεί πριν από όλα εκδήλωση της θρησκευτικής ελευθερίας και άρα έχει θέση στο πρόγραμμα της παιδείας.

Μήπως τα ζητήματα αυτά, πρέπει να τίθενται και να αντιμετωπίζονται στο ατομικό πεδίο, και όχι στο επίπεδο θεσμών ή συλλογικοτήτων, που άλλωστε αφυδατώνουν το προσωπικό βίωμα;

K.T.