Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Το επεισόδιο στα Ίμια, τα μεσάνυχτα της Δευτέρας, με την απόπειρα εμβολισμού πλοίου του Ελληνικού Λιμενικού από τουρκική ακταιωρό, η πειρατική ενέργεια της Τουρκίας στην Κύπρο, όπου εδώ και πέντε ημέρες τουρκικά πολεμικά δεν επιτρέπουν τον πλου του γεωτρύπανου της ιταλικής ΕΝΙ εντός της κυπριακής ΑΟΖ, υπενθυμίζουν με απόλυτο τρόπο το πραγματικό πρόβλημα εξωτερικής απειλής που αντιμετωπίζει η χώρα.
Οι δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Ερντογάν, με τις εξωφρενικές απειλές του κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, επιβεβαιώνουν τη φύση και τον πάγιο χαρακτήρα του τουρκικού καθεστώτος και διαλύουν τους ανέρειστους μύθους περί «κακών κεμαλιστών» και «μετριοπαθών ισλαμιστών».
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών επικυρώνουν την εντύπωση ότι το «βαθύ κράτος» στην Τουρκία απλώς άλλαξε αφεντικό και διακωμωδούν τις αφελείς φαντασιώσεις περί «ελληνοτουρκικής φιλίας», που τίποτε δεν συνεισφέρουν στην κατανόηση του προβλήματος, ενώ αντιθέτως αμβλύνουν τη βούληση που πρέπει να επιδειχθεί για την αντιμετώπισή του.
Η Τουρκία είναι στρατηγικός αντίπαλος, με διακηρυγμένους στόχους τη συρρίκνωση της ελληνικής παρουσίας στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο, χώρους ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του Ελληνισμού με συνθήκες εθνικά αξιοπρεπείς. Η γεωγραφία έχει καταδικάσει την Ελλάδα να γειτνιάζει με την Τουρκία, η οποία προβάλλει αξιώσεις τοπικής δύναμης και φαντασιώνεται ρόλους πολύ ευρύτερους και σύνθετους απ’ ό,τι θα επέτρεπε η εσωτερική πραγματικότητά της.
Η συντριβή του Αχμέτ Νταβούτογλου και του δόγματός του περί «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» είναι μια ισχυρή προειδοποίηση για τις πραγματικές επιλογές Ερντογάν και επιπλέον δεν δικαιολογεί τις εύκολες αναλύσεις -και αυταπάτες- περί μιας Τουρκίας «νευρικής και ανασφαλούς». Η αλήθεια είναι, όπως η πραγματικότητα δηλοί, ότι η Άγκυρα κρατά το κλειδί της έντασης και διατηρεί το πλεονέκτημα να επιλέγει τον χρόνο, τον τρόπο, τα μέσα και τις διαδικασίες για την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην ευρύτερη περιοχή.
Ενώ η ηγεσία της ενισχύεται στην προβολή των μεγαλοεπεκτατικών σχεδιασμών της και από την απουσία συγκροτημένης κι αξιόπιστης εναλλακτικής πολιτικής στο εσωτερικό της Τουρκίας, με την αντιπολίτευση να υπερακοντίζει σε υπερεθνικιστική ρητορεία.
Η ενοχλητική ουδετερότητα των ΗΠΑ και η μονότονη επανάληψη από την Ε.Ε. για «σεβασμό του διεθνούς δικαίου», απέναντι σε μια αναθεωρητική Τουρκία, δεν προσφέρουν το αναγκαίο πλαίσιο για την αντιμετώπισή της.
Είναι έργο κι ευθύνη της ελληνικής πολιτικής τάξης και των πολιτών η οικοδόμηση μιας αξιόπιστης αποτροπής και αποφασιστικότητας, η οποία δεν κραυγάζει συνθήματα, δεν προκαλεί μεταμφιεζόμενη, δεν επιδεικνύεται προκαλώντας με ψευτοτσαμπουκάδες, αλλά υπάρχει πραγματικά, ο απέναντι το γνωρίζει και προσαρμόζει αναλόγως τη συμπεριφορά του.
