Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Η ελληνική σημαία καταμεσής της πλατείας Συντάγματος δεν κυμάτιζε μόνη της στο κενό... Έπειτα από πολλά χρόνια το χθεσινό συλλαλητήριο για το Μακεδονικό έδειξε εμπράκτως ό,τι πιο ιερό έχει ο άνθρωπος μέσα του: την αγάπη για την πατρίδα του.
Πέρα από ιδεολογίες, ιδεοληψίες, κρυφές σκοπιμότητες και ακρότητες, οι Έλληνες ενώθηκαν σε έναν κοινό σκοπό, αναζητώντας συνοδοιπόρους σε μία προσπάθεια να προασπίσουν το εθνικό τους συμφέρον, με γνώμονα την αλήθεια και τη συνείδηση της Ιστορίας. Σε μία έμπρακτη έκφραση αληθινού πατριωτισμού, οι Έλληνες έδειξαν απλά ότι οσφρίζονται, νιώθουν και αισθάνονται εάν κάτι είναι τελικά κατευθυνόμενο ή εάν είναι πατριωτικό. Ότι διψούν γι’ αυτό το κάτι που θα βγάλει από μέσα τους δύναμη, που θα τους κάνει να εμβαθύνουν και να αναζητήσουν την εθνική τους ταυτότητα, βάζοντας την εδαφική ακεραιότητα πιο πάνω από το εξαθλιωμένο πορτοφόλι τους.
Παρά την ύπνωση και την καταρράκωση της αξιοπρέπειας που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια με τα αλλεπάλληλα μνημόνια και την οικονομική εξαθλίωση της χώρας του, ο ελληνικός λαός έδειξε ότι θέλει να δώσει μάχες. Είναι σαν να ξύπνησαν από τη «χειμερία νάρκη» τα κύτταρά του και να του λένε ότι πρέπει να βρει τις χαμένες δυνάμεις του, ένα σημείο εκκίνησης για να ανάψει ξανά η σπίθα. Και σε τελική ανάλυση, τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα δεν θα έπρεπε να είναι διαπραγματεύσιμα.
Ένα πολύ ωραίο μήνυμα που δίδει η χθεσινή μαζική συγκέντρωση είναι ότι ένας λαός δεν «μοριοποιείται», ότι σε δύσκολες χρονικές συγκυρίες θυμάται την ιστορία του, προστρέχει σε αυτήν και αφυπνίζεται. Το θέμα είναι να παραμείνει ενωμένος, κόντρα σε κάθε προσπάθεια αποσταθεροποίησης και σε κάθε απόπειρα επαναχάραξης του χάρτη της Ευρώπης. Είναι γεγονός ότι ως χώρα έχουμε καθυστερήσει στις ενέργειές μας, κάτι, άλλωστε, που μας χαρακτηρίζει τον τελευταίο καιρό σε πολλά ζητήματα. Γιατί, όμως, να μην υπάρχει αυτή η σύσσωμη αντίδραση για την εκπαίδευση, τη δικαιοσύνη, τη μείωση των συντάξεων και των μισθών, την ποιότητα της ζωής που χάσαμε και τη φτωχοποίησή μας γενικότερα; Όπως χαρακτηριστικά είχε γράψει ο Καζαντζάκης, «μα κάποια στιγμή θα σπάσουν και τα σίδερα»...
