Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας είναι η συνέχεια του πολέμου κατά του Χίτλερ και του Στάλιν, υποστηρίζει ο αμερικανός συγγραφέας Πολ Μπέρμαν. Στο βιβλίο του «Τρόμος και φιλελευθερισμός» ισχυρίζεται ότι ο πόλεμος κατά του φονταμενταλισμού είναι ένας αντιφασιστικός πόλεμος. Κατά την άποψή του, δεν λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια ένας πόλεμος μεταξύ πολιτισμών, αλλά ένας αναγκαίος πόλεμος της Δύσης κατά του ολοκληρωτισμού. Ενός ολοκληρωτισμού με μηδενιστικό χαρακτήρα, τον ίδιο χαρακτήρα που είχαν ο φασισμός, ο ναζισμός.

Αν είναι αλήθεια ότι ένας μεγάλος αριθμός μουσουλμάνων τρομοκρατών έχει μια δεύτερη δυτική ταυτότητα (οι περισσότεροι έχουν σπουδάσει σε γνωστά δυτικά πανεπιστήμια) τότε για να κατανοήσουμε τον φονταμενταλισμό πρέπει να κοιτάξουμε προς την ιστορία του αραβικού κόσμου, και να ενδιαφερθούμε όχι μόνο για την πολιτική, αλλά και για τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία.

Οποιος έχει ασχοληθεί με τον ολοκληρωτισμό και τις ωμότητές του, από τον Οργουελ μέχρι τον Κέσλερ κι από τον Τσέσλαβ Μίλος μέχρι τη Χάνα Αρεντ, περιγράφει τα «πλοκάμια ενός φρικτού δημιουργήματος του σύγχρονου πολιτισμού» και μια πολιτική «δημαγωγική, παρανοϊκή, αυταρχική και δολοφονική, μια πολιτική που κινητοποιεί τις μάζες για στόχους που δεν είναι δυνατόν να επιτευχθούν». Ο παραλληλισμός μεταξύ των φασισμών και των φονταμενταλισμών είναι προφανής.

Στο βιβλίο «Δύση εναντίον Δύσης» του Αντρέ Γκλικσμάν, «ο ισλαμιστής αδελφός, έτοιμος να θυσιάσει τους άλλους και τον εαυτό του, είναι μια άλλη εκδοχή του φασίστα ήρωα που αναφωνεί "ζήτω ο θάνατος"».

Τότε, όπως και εν μέρει σήμερα, κατά τον Μπέρμαν, η κοινωνία εφησύχαζε, πεισμένη ότι οι ομάδες που υμνούσαν το θάνατο ήταν περιθωριακές κι ότι ποτέ δεν θα έφταναν στην εξουσία. Τα πράγματα όμως εκτυλίχθηκαν διαφορετικά. Η λατρεία του θανάτου και του παραλόγου κυριάρχησαν σε ολόκληρα μαζικά κινήματα. Το γεγονός ότι ο ολοκληρωτισμός πηγαίνει μαζί με τον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό αποδεικνύεται, κατά τον Μπέρμαν, και από την πολιτική των δολοφονιών και αυτοκτονιών που έχουν υιοθετήσει οι ακραίοι.

«Οσοι ερμηνεύουν όλες τις κρίσεις ως πόλεμο συμφερόντων, έχουν ξεχάσει τα μαθήματα του ολοκληρωτισμού, αρνούνται να αναγνωρίσουν το παράλογο και προσπαθούν να το εκλογικεύσουν».