Από την έντυπη έκδοση
Του Θανάση Αδαμόπουλου
[email protected]
Αν κάτι μάθαμε τα τελευταία οκτώ χρόνια, από τότε που άρχισε η κρίση στην Ελλάδα, είναι πως τελικά ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε δίκιο. Είμαστε έθνος ανάδελφον. Στη διάρκεια αυτής της τραγικής περιόδου χάθηκαν περιουσίες, ζωές, θέσεις εργασίας. Ένα πράγμα, ωστόσο, παρέμεινε σταθερά στη θέση του: η αδυναμία συνεννόησης. Θα περίμενε κανείς αυτή η κρίση να αποτελέσει ευκαιρία για την ανάδειξη ενός καλύτερου εαυτού μας σε όλα τα επίπεδα. Κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά. Αποτέλεσμα μηδέν. Η κοινωνία μας δεν έδειξε να αλλάζει σε τίποτα, για την οικονομία «έχει ο Θεός» και στην πολιτική μία από τα ίδια.
Με αφορμή τις πολιτικές διεργασίες για το Σκοπιανό και την αναζήτηση εθνικής γραμμής, οι ελπίδες για συνεννόηση ήταν από την αρχή μηδαμινές. Σε μια χώρα όπου οι πολιτικοί που μάχονται τα μνημόνια εκλέγονται στην εξουσία για να τα εφαρμόσουν, η προοπτική σύγκλισης σε ένα τόσο πολιτικά κρίσιμο ζήτημα όπως το Σκοπιανό έμοιαζε μάλλον με ουτοπία. Κομματικές και μικροπολιτικές αγκυλώσεις εξακολουθούν να υπαγορεύουν τη στάση των κομμάτων, αποδυναμώνοντας κάθε προσπάθεια χάραξης εθνικής στρατηγικής. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς σε μια χώρα η οποία δεν έχει καταφέρει ακόμη να παρουσιάσει αυτό το περιβόητο «νέο μοντέλο ανάπτυξης», που είναι τόσο αναγκαίο για την επόμενη μέρα μετά το τέλος των μνημονίων;
Που δεν έχει καταφέρει να πετύχει συναίνεση σε κρίσιμα θέματα όπως η παιδεία και η υγεία, παρά το γεγονός πως η χώρα υποχρεώθηκε (;) να εφαρμόσει διαδοχικά μνημόνια μεταρρυθμίσεων και αλλαγών; Μια χώρα που αναζητεί διαρκώς μοντέλα ανάπτυξης κοιτώντας στον ευρωπαϊκό Βορρά, όπου η λέξη συναίνεση κυριαρχεί στον πολιτικό βίο, αλλά εξακολουθεί να σκέφτεται και να λειτουργεί σαν χώρα του Νότου. Και κυρίως να ρίχνει το βάρος των ευθυνών σε άλλους, ξένους και μη, αδυνατώντας να πάρει αποφάσεις που έχουν προσωπικό ή πολιτικό κόστος. Πώς το λέει το τραγούδι; «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν».
