«Εφυγε» σε ηλικία 77 ετών, η παλαίμαχη ιταλίδα δημοσιογράφος, Οριάνα Φαλάτσι, που συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με την «Κοριέρε ντε λα Σέρα» και τους «Τάιμς Ν. Υόρκης», και έγινε γνωστή στα τέλη της δεκαετίας του '60 ως πολεμική ανταποκρίτρια, καλύπτοντας πρώτα τον πόλεμο του Βιετνάμ, και αργότερα με τις συνεντεύξεις προσωπικοτήτων ανά τον κόσμο, όπως του λίβυου ηγέτη Μοαμάρ Καντάφι, του κινέζου Ντενγκ Χσιαοπίνγκ, του ιρανού αγιατολάχ Χομεϊνί, του αμερικανού πρώην υπουργού Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ κ.ά. Μέλος της αντίστασης κατά της ναζιστικής κατοχής στην Φλωρεντία στα νιάτα της, στην Ελλάδα είναι γνωστή για τη σχέση της με τον αγωνιστή κατά της δικτατορίας Αλέκο Παναγούλη, την οποία περιγράφει στο βιβλίο της «Ενας άνδρας» (1979). Τα τελευταία χρόνια η Φαλάτσι, που έπασχε από καρκίνο, δεν έγραφε άρθρα και ζούσε μεταξύ Νέας Υόρκης και Ιταλίας, εντελώς αποτραβηγμένη από τη δημοσιότητα, αλλά μετά την 11η/9/2001 αισθάνθηκε υποχρεωμένη να προειδοποιήσει τον κόσμο για τις προθέσεις του Ισλάμ.

Η αρχή έγινε με το «Οργή και υπερηφάνεια». Το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τον Ρατσισμό, που εδρεύει στις Βρυξέλλες, αποδοκίμασε στις 23 Μαΐου 2002 «τον βίαιο και προσβλητικό τόνο» των άρθρων της Φαλάτσι, τα οποία χαρακτήρισε «σαφώς κατά των μουσουλμάνων, των Αράβων και των μεταναστών». Η οργάνωση τοποθέτησε τη Φαλάτσι στην ίδια κατηγορία με τον ιταλό Ουμπέρτο Μπόσι, τον ξενοφοβικό και ρατσιστή ηγέτη της Λίγκας του Βορρά.

Στο βιβλίο της, «Η Δύναμη της Λογικής», κατηγορήθηκε ότι έκανε «τουλάχιστον 18 προσβλητικές αναφορές στο Ισλάμ», μία από τις οποίες ήταν ότι χαρακτήρισε τη θρησκεία αυτήν ως «λίμνη που δεν εξαγνίζεται ποτέ». Η Φαλάτσι υποστήριζε ότι υπάρχει «σχέδιο των μουσουλμάνων» να κατακτήσουν την Ευρώπη μέσω της μετανάστευσης. «Οι γιοι του Αλλάχ ήσαν πάντοτε αξεπέραστοι στην τέχνη να εισβάλλουν, να κατακτούν, να υποτάσσουν. Κι η διακαώς ποθούμενη λεία τους ήταν πάντα η Ευρώπη, ο χριστιανικός κόσμος... Στην υποδουλωμένη Ευρώπη, το θέμα της ισλαμικής γονιμότητας έχει κηρυχθεί ταμπού, που κανείς δεν τολμά να θίξει... Κι αρκεί να θυμηθούμε τα λόγια του Μπουμεντιέν (σ.σ. πρώην προέδρου της Αλγερίας) ενώπιον της Συνέλευσης του ΟΗΕ το 1974: "Κάποια μέρα εκατομμύρια άνθρωποι θα εγκαταλείψουν το νότιο ημισφαίριο για να εισβάλουν στο βόρειο. Σίγουρα όχι ως αλλοδαποί. Θα έρθουν ως κατακτητές και θα το καταλάβουν, εποικίζοντάς το με τα παιδιά τους. Το σώμα των γυναικών μας θα μας εξασφαλίσει τη νίκη"».

Η Φαλάτσι τάσσονταν φανατικά εναντίον της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και αγανακτούσε με μία κοινωνία που «όχι μόνον οι σκέψεις, αλλά και τα αισθήματα λογοκρίνονται, και σου καθορίζουν ποιον πρέπει ν' αγαπάς και ποιον να μισείς».

Στο «Γράμμα σ' ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ» περιγράφει τις διακυμάνσεις μιας μέλλουσας ανύπαντρης μητέρας, άθεης, που δεν πιστεύει στις δομές της κοινωνίας, ούτε καταδέχεται μάταιες ελπίδες για το αύριο.

Μπορεί οι απόψεις της για το Ισλάμ, κι όχι μόνο, να ήταν ακραίες, αλλά ένας άνθρωπος με παθιασμένη αγάπη για τη ζωή, διεκδικούσε το δικαίωμα να πηγαίνει τα πράγματα μέχρι το τέλος, ακόμη κι αν αυτό ήταν το βαθύ μίσος.

K.T.