Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Το 82% του νέου πλούτου που δημιουργήθηκε πέρυσι κατέληξε στο 1% των πλουσιότερων του πλανήτη, μας ενημέρωσε η Oxfam. Οι οκτώ πλουσιότεροι της Γης ελέγχουν όσο το φτωχότερο 50% -δηλαδή 3,7 δισεκατομμύρια άνθρωποι- τόνιζε πέρυσι.
Κάθε χρόνο εντυπωσιακοί τίτλοι, κάθε χρόνο κριτική για προβλήματα στη μεθοδολογία της οργάνωσης. Δεν αμφισβητούνται τα στοιχεία, αλλά η λογική του να συγκρίνεις χρεωμένους φοιτητές πλούσιων πανεπιστημίων της Δύσης με αγρότες της ΝΑ Ασίας ή να υπονοείς ότι η λύση είναι να μοιράσεις στους φτωχούς της Αφρικής τα υπερκέρδη των Γκέιτς και Μπέζος.
Το να διαφωνεί όμως κανείς με τις τακτικές εντυπωσιασμού και τις μεθοδολογικές ακροβασίες της Oxfam δεν σημαίνει ότι αρνείται την πραγματικότητα. Και αυτή είναι πως οι ανισότητες παρότι αμβλύνονται μεταξύ των χωρών, διευρύνονται στο εσωτερικό τους.
Είναι τρομακτικό να διαβάζει κανείς ότι επικεφαλής σε μεγάλη βρετανική εταιρεία έχει ετήσιο εισόδημα όσο 10.000 εργάτες σε εργοστάσιο του Μπαγκλαντές (πηγή Oxfam). Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι ότι ο Βρετανός CEO βγάζει 386 φορές περισσότερα από έναν υπάλληλό του με τον κατώτατο μισθό ή 165 φορές περισσότερο από τον μέσο εργαζόμενο στη χώρα του (πηγή Equality Trust). Είναι τρομακτικό ότι στο Βιετνάμ ο πλουσιότερος άνθρωπος κερδίζει σε μία ημέρα όσα ο φτωχότερος σε δέκα χρόνια.
Στην Ε.Ε., όπου το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού έχει εισόδημα 5,2 φορές υψηλότερο από το φτωχότερο 20%, είχαμε από τις αρχές του αιώνα διεύρυνση των εγχώριων ανισοτήτων στα 15 από τα 28 κράτη-μέλη.
Στις ΗΠΑ, σύμφωνα με την έρευνα του Τομά Πικετί, τα τελευταία τριάντα χρόνια η αύξηση των μισθών για το κατώτερο 50% ήταν μηδενική, όταν για το 1% στην κορυφή ήταν 300%. Και πώς να μην είναι έτσι, όταν ο S&P 500 έχει απογειωθεί 270% από το ναδίρ του 2009 και στο ίδιο διάστημα το αμερικανικό ΑΕΠ έχει μεγεθυνθεί μόλις 14%;
Στην Αμερική, όπου ο Τραμπ θέλει να φροντίσει τους «ξεχασμένους», αλλά επικαλείται ως μόνη επιτυχία της πολιτικής του τα χρηματιστηριακά ρεκόρ, οι ανισότητες είναι αισθητές ακόμη και εντός των συνόρων της ίδιας πόλης. Στη Βαλτιμόρη υπάρχουν γειτονιές όπου το προσδόκιμο όριο ζωής είναι κάτω των 69 ετών και άλλες στις οποίες ανέρχεται στα 84. Αυτές οι τοπικές ανισότητες έχουν αντίκτυπο, πολιτικό και κοινωνικό, πολύ πιο ηχηρό από την ψαλίδα ανάμεσα στον CEO του Λονδίνου και τον εργάτη της Ντάκα.
