Από την έντυπη έκδοση
Του Βασίλη Κωστούλα
[email protected]
Ακόμη ένας μύθος καταρρίφθηκε. «Οι εξελίξεις έδειξαν ότι η ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ δεν ήταν τελικά προϋπόθεση για την επιστροφή στις αγορές». Σαν να μην τρέχει τίποτα, ο πρωθυπουργός επιβεβαίωσε ακόμη έναν λαθεμένο υπολογισμό της κυβέρνησης.
Λίγες μέρες πριν, ο υπουργός Οικονομικών αναγνώρισε ξαφνικά ότι οι πλειστηριασμοί είναι χρήσιμοι, «όχι μόνο για να έχουμε καλές τράπεζες, αλλά και για αναπτυξιακούς και κοινωνικούς λόγους». Κι ας βρέθηκε στη θέση αυτή με το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη».
Τον προηγούμενο μήνα το υπουργείο Οικονομικών εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία αποκαθιστούσε την αλήθεια για το δημόσιο χρέος, καθώς μετά την εφαρμογή των μέτρων που έχει ήδη αποφασίσει το Eurogroup «οι τόκοι για την περίοδο 2021-2026 θα είναι μειωμένοι από 24% έως και 36% σε σχέση με τα όσα αναφέρονται στην έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους» και έτσι «είναι επομένως άστοχο να προβαίνει κανείς σήμερα σε προβλέψεις για την περίοδο 2023-2026 με βάση στοιχεία που ίσχυαν πριν από τέσσερα χρόνια». Άρα, δεν είναι και τόσο επιτακτική μια νέα ελάφρυνση του χρέους.
Όμως εδώ και καιρό όλα έχουν μπει στη θέση τους. Διότι τελικά αποδείχτηκε ότι «δεν υπήρχε άλλος δρόμος από το μνημόνιο» και «θα έπρεπε να ήμασταν παρανοϊκοί αν θέλαμε να φύγουμε από την Ε.Ε.».
Η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση μετατοπίζεται από τις πιο φανατικές τοποθετήσεις της και η άνεση με την οποία αναγνωρίζει τα πιο στρεβλά της επιχειρήματα είναι εντυπωσιακή και πρωτόγνωρη για τα δεδομένα μιας ανεπτυγμένης χώρας.
Αν αυτή η κυβέρνηση ήταν εργαζόμενος σε μια σοβαρή εταιρεία, θα έψαχνε ήδη για δουλειά. Έπεσε έξω σε όλους τους υπολογισμούς και τις εκτιμήσεις της. Εκτός και εάν εξαρχής δεν πίστευε όσα υποστήριζε, που είναι ακόμη χειρότερο, διότι ο λαϊκισμός πατάει πάντα στις πλάτες των αδύναμων.
Το ζήτημα δεν είναι να χορεύει κανείς πάνω από τις αποτυχίες που έσπειραν οι «αυταπάτες» του ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα είναι να καταδικάζει κανείς την ασυνέπεια και την αναποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Η αξιολόγηση μας κάνει καλύτερους και όσο δεν γινόμαστε καλύτεροι θα κινούμαστε στη σκιά του Σοπενχάουερ· Η δυσαρέσκεια προκύπτει από τη συνεχή προσπάθεια να αυξήσουμε τις απαιτήσεις μας όταν δεν είμαστε σε θέση να αυξήσουμε τη δυνατότητα να τις ικανοποιήσουμε.
