Μήπως ο Βορειοκορεάτης ηγέτης, Κιμ Γιονγκ Λι, θεώρησε σκόπιμο να επιδείξει στην διεθνή κοινότητα αυτή την πυρηνική δοκιμή, ώστε να αποτρέψει μια εισβολή παρόμοια με αυτή εναντίον του Σαντάμ;

Η επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας απάντησε στο CNN: Tο Ιράκ ήταν μια ειδική περίπτωση. Ο πρόεδρος Μπους, δήλωσε η κα Ράις, έχει δηλώσει ότι «δεν υπάρχει πρόθεση εισβολής ή επίθεσης. Επομένως έχουν αυτή την εγγύηση... Δεν γνωρίζω τι περισσότερο θέλουν».

«Ο θρίαμβος του Κιμ είναι το αποτέλεσμα της αποτυχίας της διπλωματίας», γράφει η βρετανική εφημερίδα «Guardian», προσθέτοντας: «Η Βόρεια Κορέα συμφώνησε το 1994 να "παγώσει" το πυρηνικό της πρόγραμμα και το επαναδραστηριοποίησε μόλις ανέλαβε το αξίωμα του Προέδρου των ΗΠΑ ο Τζόρτζ Μπους. Από τότε, οι εξαμερείς διαπραγματεύσεις και οι οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ, δεν κατάφεραν να προκαλέσουν αλλαγή πορείας στην πολιτική της Β. Κορέας.

Αυτό οφείλεται στο ότι η Βόρεια Κορέα, εξαιτίας της συμπεριφοράς των Αμερικανών κατά του Ιράκ και του Ιράν, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο πυρηνικός εξοπλισμός συνιστά έναν αποτρεπτικό, εκφοβιστικό μηχανισμό, έναντι των κάθε είδους στρατιωτικών επιθέσεων και ανατροπών του καθεστώτος».

Στο ίδιο πνεύμα, η γερμανική εφημερίδα «Tageszeitung» επισημαίνει: «Η κυβέρνηση Κλίντον έδωσε στην Βόρεια Κορέα τα απαραίτητα εχέγγυα ασφαλείας και έτσι ο Κιμ πάγωσε, το 1994, το πυρηνικό του πρόγραμμα. Το 2002, η κυβέρνηση Μπους κατήγγειλε τα εχέγγυα της προηγούμενης κυβέρνησης. Oμως, μόνο μέσω μιας τέτοιας διαδικασίας είναι δυνατό το πάγωμα των πυρηνικών προγραμμάτων, τόσο της Βόρειας Κορέας, όσο και του Ιράν. Μόνο έτσι μπορεί να διασωθεί η διάτρητη, πια, συμφωνία μη διασποράς πυρηνικών».

Ολα αυτά τη στιγμή που Αμερικανοί, Γάλλοι και Νοτιοκορεάτες ειδικοί εμφανίζονται σκεπτικοί και αποφεύγουν να εκτιμήσουν με απόλυτη βεβαιότητα ότι επρόκειτο για πυρηνική βόμβα, λόγω της πολύ μικρής ισχύος της έκρηξης. Σημείωναν, χαρακτηριστικά, ότι οι πυρηνικές εκρήξεις στην Ινδία και το Πακιστάν, το 1998, ήταν σχεδόν πενήντα φορές πιο ισχυρές.