Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Καθώς ο κόσμος παρακολουθεί τις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση, η Ρωσία βρίσκεται και πάλι υπό την εξουσία του τσάρου» έγραψε προ ημερών ο Economist σε άρθρο του για τη διακυβέρνηση του Βλαντιμίρ Πούτιν, ενός «εκλεγμένου μονάρχη». Ο Ρώσος ηγέτης δέχεται συχνά τα βέλη για τη συγκέντρωση ολοένα και περισσότερων εξουσιών, τις πρακτικές φίμωσης των αντιπάλων, τον περιορισμό των ελευθεριών, τη ροπή στον απολυταρχισμό. Δεν αποτελεί όμως σπάνιο φαινόμενο στην πολιτική σκηνή του σήμερα. Κάθε άλλο.
Ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ φρόντισε να ενσωματώσει τις «πολιτικές σκέψεις» του στη Χάρτα του Κομμουνιστικού Κόμματος, επιβεβαιώνοντας ότι είναι ο ισχυρότερος Κινέζος ηγέτης από την εποχή του «Μεγάλου Τιμονιέρη». Και εάν στην περίπτωση της Κίνας είναι αναμενόμενο, καθώς έχουμε να κάνουμε με μη δημοκρατικό καθεστώς, δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλες μεγάλες δυνάμεις.
Στην Ινδία ο εκλεγμένος πρωθυπουργός, Ναρέντρα Μόντι, προβάλλει ολοένα και περισσότερο το προφίλ του ηγέτη με «πυγμή», που δεν αφήνει πολλά περιθώρια αμφισβήτησης, ενώ αναπολεί συχνά-πυκνά την «ένδοξη ιστορία» της χώρας.
Στην Ιαπωνία ο Σίνζο Άμπε, μετά τον νέο εκλογικό θρίαμβο, προωθεί Συνταγματική Μεταρρύθμιση, η οποία θα ενισχύσει τις εξουσίες του, αλλά και θα οδηγήσει, όπως πολλοί φοβούνται, τη χώρα στα μονοπάτια του εθνικιστικού μιλιταρισμού. Πιο κοντά έχουμε τα γνωστά παραδείγματα του σουλτάνου Ερντογάν και του θιασώτη της «ανελεύθερης δημοκρατίας» Βίκτορ Όρμπαν.
Οι διαφορές στις ιδέες και τις πρακτικές τους πολλές. Έχουν όμως όλοι να επιδείξουν ή να υποσχεθούν επιτυχίες στο οικονομικό επίπεδο. Και κυρίως γνωρίζουν όλοι πολύ καλά πώς να πουλήσουν το παραμύθι της αντίστασης σε πάσης φύσεως εχθρούς και της αναβίωσης μιας «εθνικής υπερηφάνειας» που φαινόταν να έχει χαθεί στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Ίσως για αυτό και οι σύγχρονοι «μονάρχες» δεν κερδίζουν μόνο την ψήφο των πολιτών τους, αλλά ανησυχητικά πολλούς θαυμαστές ανά την Ευρώπη.
