Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Κενές παραμένουν από τις αρχές της άνοιξης 13.805 επιδοτούμενες θέσεις απασχόλησης δύο προγραμμάτων του ΟΑΕΔ, που αφορούν προσλήψεις 15.000 ανέργων άνω των 50 ετών, σύμφωνα με τη «Ν» της 20ής Οκτωβρίου. Στο δε δεύτερο πρόγραμμα «Πρόγραμμα επιχορήγησης επιχειρήσεων, με προσωπικό άνω των 20 θέσεων πλήρους απασχόλησης», για την πρόσληψη 5.000 ανέργων, έχουν καλυφθεί μόνο 32.
Σε μια χώρα με 752.000 άτομα εκτός αγοράς εργασίας για πάνω από 12 μήνες.
Σε μια χώρα με 330.000 ανέργους άνω των 45 ετών, η πλειονότητα εκ των οποίων χαμηλής ειδίκευσης και πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ναι, αλλά και σε μια χώρα που δεν δημιουργεί επαρκή ζήτηση για επιστήμονες, καθώς παράγει προϊόντα και υπηρεσίες χαμηλής προστιθέμενης αξίας. Ένας λόγος για τη διαρροή δυναμικού στο εξωτερικό (brain drain) είναι και το ελληνικό παραγωγικό μοντέλο καθαυτό.
Οι επιχειρήσεις δεν έχουν καταφέρει να μετακινηθούν στην αλυσίδα παραγωγής, ώστε να παράγουν προϊόντα έντασης γνώσης και τεχνολογίας. Δύσκολες οι νέες κατευθύνσεις, όταν έχεις εγκλωβιστεί σε παλιές λύσεις.
Ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα ο Βρετανός περιηγητής Άμποτ έγραψε ότι οι Έλληνες έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό σε σπουδαγμένους ανθρώπους που σπάνε χαλίκια στους δρόμους.
Το «κλειδί» είναι οι δρόμοι να οδηγούν κάπου αλλού. Όταν λέω «αλλού» δεν εννοώ μόνο στον χώρο, αλλά το να κάνεις κάτι με διαφορετικό τρόπο.
Σε ένα σκηνικό ορφανής επιδοτούμενης απασχόλησης και εξαγωγής επιστημόνων, δεν μπορείς να περιμένεις να αριβάρει η ανάπτυξη, να εκτιναχθεί το ελατήριο, για να τελειώσει το μαρτύριο. Η τόνωση της συνολικής ζήτησης δεν γίνεται να είναι η μοναδική απάντηση για να γνωρίσουν οι αποθαρρημένοι από την αγορά εργασίας άνθηση.
Ένα πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσουν οι φορείς χάραξης πολιτικής πως ο παλιός κόσμος έχει εξαλειφθεί και με την «παθολογική κανονικότητα» που έχει γεννηθεί η θηριώδης ανεργία δεν θα μειωθεί.
