Από την έντυπη έκδοση
Της Αγγελικής Κοτσοβού
[email protected]
Η νομισματική μας πολιτική είναι επιτυχημένη. Το ερώτημα είναι: έχει έλθει η ώρα για έξοδο ή για να εξετάσουμε έξοδο από τα μη συμβατικά μέτρα νομισματικής στήριξης; Δεν έχει έλθει ακόμη αυτή η ώρα» ήταν η κατηγορηματική απάντηση του Μάριο Ντράγκι, τον Μάιο του 2017, προς τα μέλη του ολλανδικού κοινοβουλίου.
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δεν δίστασε να υπερασπιστεί για μία ακόμη φορά τις τολμηρές του αποφάσεις και κυρίως το περίφημο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης ενώπιον των οργισμένων Ολλανδών βουλευτών, που τον κατηγορούσαν ότι με το QE στηρίζει τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου σε βάρος των καταθετών από χώρες του Βορρά. «Το καθήκον μου δεν είναι να είμαι ήρωας, καθήκον μου είναι να ακολουθώ τη βασική εντολή, που είναι η σταθερότητα των τιμών» ήταν η απάντησή του. Υπογραμμίζοντας τον ρόλο που διαδραμάτισε η ΕΚΤ στην οικονομική ανάκαμψη της Ευρωζώνης, υποστήριξε ότι τα μέτρα της ΕΚΤ συνέβαλαν στη δημιουργία 4,5 εκατ. θέσεων εργασίας. «Και αυτή είναι η πραγματικότητα. Όλα τα υπόλοιπα είναι εικασίες».
Η επιστροφή της Ευρωζώνης στην ανάπτυξη, επί 17 διαδοχικά τρίμηνα, είναι πραγματικότητα. Η μείωση της ανεργίας στα χαμηλότερα επίπεδα από το 2009 είναι πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην ΕΚΤ και την υπερ-χαλαρή νομισματική της πολιτική. Και αυτά τα δεδομένα καλείται πλέον ο κ. Ντράγκι να λάβει υπ’ όψιν, όταν θα αποφασίσει για το μέλλον του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης, στο πλαίσιο του οποίου η ΕΚΤ έχει τονώσει τις αγορές με ρευστό άνω των δύο τρισ. ευρώ.
Η εικόνα μιας δυναμικά αναπτυσσόμενης οικονομίας, παρότι ο πληθωρισμός απέχει από τον στόχο 2% της ΕΚΤ, φέρνει την ΕΚΤ πιο κοντά στην απόφαση της εξόδου. Οι αγορές περιμένουν από τον κ. Ντράγκι να ανοίξει τα χαρτιά του στη συνεδρίαση της 26ης Οκτωβρίου, προαναγγέλλοντας τη σταδιακή μείωση του QE από τον Ιανουάριο του 2018.
Ο επονομαζόμενος Σούπερ Μάριο ανέλαβε τον ρόλο του ύστατου δανειστή για τις τράπεζες της Ευρωζώνης κατά την εποχή της κρίσης χρέους, αλλά και τον ρόλο διασώστη της οικονομίας. Την ώρα που ετοιμάζεται για τον επίλογο αφήνει τη σκηνή ελεύθερη για τις κυβερνήσεις των χωρών του ευρώ.
Πρέπει να εκμεταλλευθούν το «παράθυρο ευκαιρίας» που τους άνοιξε η υπερ-χαλαρή νομισματική πολιτική και να εφαρμόσουν τις αναγκαίες φιλοαναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις. Σε αυτό το έργο δεν τους επιτρέπεται να μένουν απλοί θεατές.
