Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Δεν μου προκαλούν καμία έκπληξη οι αποκαλύψεις», είπε για τον αυτάρεσκο μεγιστάνα του Χόλιγουντ, και δεν ήταν ο μόνος. Απλώς, με αφορμή τα έργα και τις νύχτες του μεγαλοπαραγωγού μισάνοιξε το κεφάλαιο για την παρενόχληση στους εργασιακούς χώρους από θηρευτές υψηλού προφίλ. Διότι αυτό είναι το θέμα, η κυνική εκμετάλλευση της θέσης εξουσίας. Επειδή συμβαίνει -και όχι μόνο στη βαριά βιομηχανία θεάματος-, επειδή δεν βλέπει το φως της δημοσιότητας, επειδή στα δικαστήρια σπανίως βγαίνει, σημαίνει ότι συνηθίζεται;
Μήπως συνηθίζεται και ο κανόνας των βιαιοπραγιών εντός του Πανεπιστημίου; Προ δεκαημέρου ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, ένας συνάνθρωπός μας με 80% αναπηρία, ξυλοκοπήθηκε μέσα στο ΟΠΑ από άτομα που «στα αφεντικά δεν κάνουν χάρες» και είχαν προειδοποιήσει με σφαλιάρες. «Στο διάολο ο εθελοντισμός, στο διάολο η καριέρα» λίγοι μιλούν, πολλοί σιωπούν γιατί πού να μπλέκεις με όσους σηκώνουν παντιέρα.
Δεν είναι ένα, είναι πολλά που γίνονται «φυσιολογικά», που δεν εκπλήσσουν πραγματικά. Από τη φοροδιαφυγή και τα «φακελάκια» μέχρι τις αποφάσεις «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει» και την αδικία στο καμίνι.
Ο Τ.Σ. Έλιοτ έγραφε ότι κάποιοι άνθρωποι ονειρεύονται μια κοινωνία τόσο τέλεια που κανείς να μη χρειάζεται να είναι καλός. Ο Μπρεχτ, πάλι, προέτρεπε να δούμε την κατάχρηση μέσα στον κανόνα, και όταν θα την έχουμε διακρίνει, τότε θα βρούμε και το φάρμακο.
«Μη θεωρήσετε φυσιολογικό αυτό που συμβαίνει συνέχεια! Σ’ αυτήν την εποχή της αιματηρής σύγχυσης/Της κατεστημένης αταξίας, της προγραμματισμένης αυθαιρεσίας/Της απάνθρωπης ανθρωπότητας/Τίποτα να μην ειπωθεί φυσικό, ώστε τίποτα/Να μην παγιωθεί ως αμετάβλητο.
Είδατε τι είναι αυτό που συνηθίζεται, αυτό που συμβαίνει συνέχεια. Αλλά σας ικετεύουμε:
Αυτό που δεν είναι μοναδικό, θεωρήστε το αξιοπερίεργο! Αυτό που είναι κοινότυπο, θεωρήστε το ανεξήγητο! Αυτό που είναι συνηθισμένο πρέπει να σας εκπλήσσει». Είναι μια κάποια λύσις.
