Ο Μερσώ, ο αφηγητής στον «Ξένο» του Καμύ, ένας μέσος υπάλληλος γραφείου στο Αλγέρι, αφηγείται την ύπαρξη του σε όλη της τη μετριότητα, περιορισμένη να κυλάει μηχανικά με κινήσεις καθημερινές, και να ζητάει ενστικτωδώς τις στοιχειώδεις αισθήσεις.

Ζει μέσα σε ένα είδος νάρκης, σε μια παράξενη αδιαφορία. Δίχως ψευδαισθήσεις για τις καθιερωμένες αξίες φέρεται σα να μην έχει η ζωή κανένα νόημα. Οταν τον ρωτούν γιατί πυροβόλησε απαντάει με ένα σχεδόν αδιάφορο «δεν ξέρω, είχε ήλιο».

Ο άνθρωπος προτού συνειδητοποιήσει το παράλογο, αλλά που είναι ήδη προετοιμασμένος γι' αυτή τη σαφή αφύπνιση...

Διαβάζοντας όσα εφιαλτικά αναφέρονται στις καταθέσεις των ανηλίκων της Αμάρυνθου, νιώθεις απελπισία για τους «Ξένους» ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας.

Απλερα αγόρια και νερατζοκόριτσα. Παιδιά. Κι όμως εντάχθηκαν σε κάποια μορφή ευτέλειας.

Ενήλικες που επικαλούνται βραδιές ποίησης στο σχολείο της Αμάρυνθου για να κουκουλώσουν συμπεριφορές αηδείς.

Ενήλικες «ξένοι». Απαθείς αρνητές της πραγματικότητας.

Παιδαγωγοί «ξένοι» με το λειτούργημά τους, που «καθαρίζουν» με μία πενθήμερη αποβολή.

Μία κοινωνία που δεν συγχωρεί την αριστεία σε μία αλλοδαπή, που σπεύδει να αφήσει υπόνοιες για την ηθική της ιδίας και της μητέρας της. Δουλεύει στα μπάρ, «αποκάλυψε» μισογελώντας οn camera συντοπίτης τους.

Μια κοινωνία με στερεοτυπικές αντιλήψεις για το ρόλο της γυναίκας, αλλά και τη θέση της ως οικονομικού μετανάστη, αντιλήψεις που ευνοούν τη σεξουαλική αλλά και άλλων μορφών εκμετάλλευση σε βάρος της.

Μία ξένη που βιώνει το παράλογο στα 16 της χρόνια.

K.T.