Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Έχουν περάσει χρόνια, χρόνια πολλά αφότου οι αντιδράσεις και συνολικά το κλίμα του Χρηματιστηρίου Αθηνών εθεωρείτο ότι δίνει τον τόνο της οικονομίας· ότι χρησιμεύει ως αποτύπωση τάσεων ή/και αξιολόγηση της οικονομικής πολιτικής· ότι λειτουργεί χρησίμως ως εργαλείο πρόβλεψης του «πού πάνε τα πράγματα».
Μολαταύτα, οι πρόσφατες ψιλο-καταστροφικές συνεδριάσεις στο Χ.Α. (με οδηγό τις τραπεζικές μετοχές) δεν θα ‘ταν σωστό να αγνοηθούν, έτσι που ήρθαν μετά από ένα διάστημα όπου -συνολικά- επικρατούσε η αίσθηση εκτόνωσης στην οικονομία, επανόδου σε κάτι σαν σταθερότητα (μετά την ολοκλήρωση της λησμονημένης πια δεύτερης αξιολόγησης), αναγνώρισης όλων των παραπάνω από τους «έξω»… Και όχι μόνο αυτό, αλλά στις τράπεζες καταγράφεται μια αργή αλλά σταθερή επανεισροή καταθέσεων, «κάτι κινείται» στην κατεύθυνση επιβράδυνσης του ρυθμού αύξησης των κόκκινων δανείων (ενώ μπουσουλάει και ο εξωδικαστικός) και -not least- περιορίζεται η εξάρτηση από τον ELA.
Γιατί λοιπόν να θεωρούμε ότι αξίζει μια ματιά στη νευρικότητα που αποτυπώθηκε στο Χ.Α.; Ο πρώτος λόγος είναι ότι εκείνο που, στην εύκολη δημόσιά μας συζήτηση, περίπου χαιρετίστηκε ως νίκη της Ελλάδας εναντίον του ΔΝΤ μέσω «Ευρώπης», με την κοφτή άρνηση της ΕΚΤ (και του SSM) να δεχτούν τις απόψεις περί πρόταξης του AQR/ελέγχου ποιότητας του χαρτοφυλακίου των ελληνικών τραπεζών με μετέπειτα ειδικά stress tests /δοκιμές αντοχής, προκάλεσε ουσιαστικά το αντίθετο του επιδιωκόμενου. Δεν καθησύχασε ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν προσπεράσει τα προβλήματα και πορεύονται ανέφελα με την κάλυψη του Ευρωπαίου επόπτη. Αλλά έθεσε και τα χαρτοφυλάκιά τους στο στόχαστρο. (Παράλληλα, διευκρινιζόταν ότι ούτως ή άλλως τα γενικά stress tests του ερχόμενου Απριλίου -σημειώστε το αυτό- θα προσλάβουν χαρακτήρα πιο προωθημένο/αυστηρό, ως προς την ενσωματωμένη AQR διάστασή τους). Μπορεί λοιπόν ουδείς να ενδιαφέρεται για το τι κλονίζει τη χρηματιστηριακή εικόνα των τραπεζών· όμως η τόσο συχνά αναφερόμενη έννοια του «κλίματος» από κάτι τέτοια είναι που διαμορφώνεται…
Όμως αναφέραμε νωρίτερα στο ότι η υπόθεση του εξωδικαστικού συμβιβασμού, διαδικασία στην οποία τόσες προσδοκίες στηρίζονται προκειμένου να ξεκαθαρίσει στην πράξη -και όχι στα λόγια ή στις σεμνοπρεπείς προθέσεις- η υπόθεση του ιδιωτικού χρέους που τραβάει κάτω όλη την οικονομία, μπουσουλάει. Είναι όμως έτσι; Παρακολουθήσαμε πρόσφατα μιαν ακόμη ενημερωτική εκδήλωση, της ΕΕΔΕ αυτή τη φορά, όπου άνθρωποι με άμεση εμπλοκή με το θέμα προσπαθούσαν να εξηγήσουν πώς πάει αυτή η υπόθεση - μόλις 40 μέρες μετά το άνοιγμα της σχετικής πλατφόρμας που (διαβεβαιώνουν και δείχνει να δικαιώνονται) κατάφερε και λειτούργησε κατά τα υπεσχημένα· δεν κράσαρε· προχωράει. Φώτης Κουρμούσης, ο πάντα μειλίχιος ειδικός γραμματέας Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους - Χαρούλα Απαλαγάκη ως Ένωση Ελληνικών Τραπεζών - Θόδωρος Καλαντώνης ως ΕΕΤ και Eurobank - Νικόλας Κανελλόπουλος ως ΟΠΕΜΕΔ (διαμεσολαβητές). Προχωράει όμως; Κάπου 6.500 περιπτώσεις έκαναν login στην πλατφόρμα - 1.500 απερρίφθησαν, οι άλλοι προχώρησαν - κάπου 1.000 κρίθηκε ότι καλύπτουν τα κριτήρια επιλεξιμότητας, ιδίως τη μια τουλάχιστον κερδοφόρα χρήση μέσα στο βάθος της κρίσης - 600 υπέβαλαν αίτηση και κατέθεσαν ένα τουλάχιστον δικαιολογητικό (1 από 24 βέβαια) - 120 προχώρησαν και βρίσκονται υπό επεξεργασία.
Είναι αυτός ο ρυθμός ικανοποιητικός; «Αύγουστο μήνα ξεκινήσαμε, ο κόσμος χρειάζεται εξοικείωση». Συν, στον προηγηθέντα νόμο Δένδια μόλις 53 αιτήσεις είχαν υποβληθεί!… Συν, μια διαδικασία που υπόσχεται in globo/συνολική ρύθμιση χρεών και γενικό restart αφού φύγουν οι επιχειρήσεις-ζόμπι από τη μέση, θέλει τον χρόνο της. Συν, όσο ξεκινά ο ίδιος ο εξωδικαστικός μηχανισμός, «γλυκαίνεται» η Διοίκηση και επεκτείνει τη λογική. Όμως… προτού δούμε σε τι ποσοστό των υπό επεξεργασία υποθέσεων θα δώσει ο μηχανισμός αμοιβαία αποδεκτές λύσεις -αποδεκτές σε πιστωτές και προσερχόμενες επιχειρήσεις- μάλλον μικραίνει το καλάθι που κρατούμε. Όχι ακριβώς σχετικό, αλλά: όταν ήδη τρέχει η είδηση για πρόθεση του υπουργού Οικονομίας Δ. Παπαδημητρίου να πάει πίσω τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς -δηλαδή την πειθώ να προχωρήσουν οι ενδιαφερόμενοι σε χρήση του εξωδικαστικού μηχανισμού, έτσι;- μην πολυελπίζουμε σε έντονους ρυθμούς ξεκαθαρίσματος.
Πέρα όμως απ’ αυτά, και με τις γερμανικές εκλογές που θα επιτρέψουν να ξεκινήσει η συζήτηση (ή η μη-συζήτηση) περί χρέους να βρίσκονται σε μερικά 24ωρα απόσταση, η πηγή της νευρικότητας βρίσκεται εν τέλει αλλού.
Στο ότι κανείς, ή σχεδόν κανείς, δεν μας λέει ποιος θα διαπραγματευθεί την άνοιξη του 2018 τα μετά τον Αύγουστο. Και πώς. Και με ποιον. Όσο αυτό δεν αγγίζεται, η μη-νευρικότητα θα ήταν το παράδοξο.
