Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Στα δεκαπέντε μου κυριεύτηκα από την επιθυμία να μελετήσω, στα τριάντα στάθηκα στα πόδια μου, στα σαράντα δεν είχα πια αμφιβολίες, στα πενήντα γνώριζα την ουράνια εντολή, στα εξήντα το αυτί μου είχε ασκηθεί να την ακούει, στα εβδομήντα μπορούσα να ακολουθώ ό,τι επιθυμούσε η καρδιά μου, χωρίς να παραβαίνω τους κανόνες».
Η ζωή του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, καίτοι δεν είναι οπαδός του Κομφούκιου, θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σ’ αυτές τις 53 λέξεις. Μελέτησε μεθοδικά τα νομικά και ειδικεύτηκε στα οικονομικά, στα τριάντα του στάθηκε στα πόδια του στο κόμμα, στα σαράντα δεν είχε αμφιβολίες για το δρόμο προς την καγκελαρία, λίγο πριν από τα πενήντα γνώρισε την ουράνια εντολή, με βίαιο τρόπο, στα εξήντα είχε συμβιβαστεί πλέον και με την αναπηρία και με το «Νο 2», στα εβδομήντα έκανε μεγάλο παιχνίδι, χωρίς τους κανόνες να παραβαίνει και στα εβδομήντα πέντε, τα οποία έκλεισε χθες, μετρά οκταετία στο τιμόνι της Οικονομίας και σπάει τα κοντέρ της δημοφιλίας.
Στην Ευρώπη κάποιοι τον φοβούνται, αλλά στη Γερμανία το έργο του δεν αρνούνται. Ο μακροβιότερος βουλευτής στα έδρανα της ομοσπονδιακής βουλής εξελίσσεται σε Γκένσερ των Οικονομικών, αιώνιο υπουργό. Υπάρχει, όμως, περίπτωση μετά τις σεπτεμβριάτικες κάλπες οι Ελεύθεροι Δημοκράτες να σχηματίσουν κυβέρνηση με τους Χριστιανοδημοκράτες και να κόψουν του Βόλφγκανγκ τις μεγάλες στράτες. Ήδη ακούγονται φωνές, και από Αριστερά, που λένε ότι αν επιβεβαιωθεί αυτό το σενάριο, θα νοσταλγήσουν στην Ευρώπη του Σόιμπλε τη φορά.
Ποια είναι η ειρωνεία, σ’ αυτή την ιστορία; Στέκονται εμπόδιο το 2004 οι Ελεύθεροι Δημοκράτες στου Σόιμπλε τη μεγαλύτερη επιθυμία: να γίνει Ομοσπονδιακός Πρόεδρος.
Δεν ήταν αναμενόμενη η πορεία για τον Γερμανό ταμία. Αλλά, ποτέ δεν έκανε φασαρία στην καγκελαρία και κάθε αιχμηρή γωνία ισχυροποιούσε εν τέλει του ντουέτου την εξουσία.
Οι ρόλοι μοιρασμένοι, η βερολινέζικη παράσταση βγαίνει, η Ευρωζώνη τη Γερμανία περιμένει. Πλέον, όχι στον αστερισμό της Παρθένου.
