Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Για «ντέρμπι» ανάμεσα στον νυν υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και στον υποψήφιο των Σοσιαλδημοκρατών για την καγκελαρία Μάρτιν Σουλτς, για το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, κάνει λόγο η La Repubblica. Κάτι που θα κριθεί από το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών και θα μπορούσε να αλλάξει το πρόσωπο της Ευρώπης, σύμφωνα με την ιταλική εφημερίδα.
«Ο Σόιμπλε θα παραμείνει υπουργός Οικονομικών και εκ των πραγμάτων, κύριος σκηνοθέτης της ευρωπαϊκής πολιτικής του Βερολίνου; Από την απάντηση εξαρτάται η πορεία που οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια». Η ιταλική εφημερίδα εκτιμά ότι ο Σόιμπλε θα παραμείνει υπουργός Οικονομικών εάν η επόμενη κυβέρνηση σχηματιστεί από την Άγκελα Μέρκελ, τους φιλελεύθερους και με ενδεχόμενη συμμετοχή των Πρασίνων. Εάν, όμως, οι Σοσιαλδημοκράτες καταφέρουν να πείσουν αρκετούς αναποφάσιστους, πετυχαίνοντας ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, θα καταστεί αναγκαίος ένας νέος «μεγάλος συνασπισμός». Και σε αυτή την περίπτωση, λέει η εφημερίδα, ο Σουλτς δεν θα ζητήσει το υπουργείο Εξωτερικών -που ανήκει σήμερα στους Σοσιαλδημοκράτες-, αλλά τη θέση του υπουργού Οικονομικών.
Ο 61χρονος Σουλτς, λάτρης του ποδοσφαίρου, έχει υπάρξει βιβλιοπώλης και έχει κριθεί σε πολλές θέσεις -δήμαρχος, πολιτικός και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου-, ενώ έχει αρκετές φορές περάσει την «κόκκινη γραμμή» των Βρυξελλών, γνωστός για τον «εύφλεκτο» χαρακτήρα του. Έχει κατά καιρούς καταλογίσει ευθύνες τόσο στην Άγκελα Μέρκελ όσο και στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ότι με τις πολιτικές τους αποδυνάμωσαν την Ευρώπη. Ο ίδιος ζητά περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, τάσσεται υπέρ της ενίσχυσης των ασθενέστερων χωρών της Ευρωζώνης και θέλει μια πιο ασφαλή αγορά εργασίας. Πόσο καλά όμως γνωρίζει τα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων της Ευρωζώνης; Και θυμάστε ποτέ κάποιον πολιτικό που να υλοποίησε όλες τις προεκλογικές εξαγγελίες του; Άρα φαντάζεστε και το μελλοντικό σενάριο...
Το γεγονός ότι ποτέ δεν εγκατέλειψε τον αγώνα, δεν σημαίνει ότι σκοπεύει να αποκλίνει της γραμμής που έχει χαράξει το Βερολίνο στην εξωτερική πολιτική του. Και η αγάπη του για το κόκκινο χρώμα, όπως χαρακτηριστικά πρεσβεύει, ό,τι κι εάν σημαίνει αυτό, επ’ ουδενί προοιωνίζεται ρηξικέλευθες αλλαγές για τον ευρωπαϊκό Νότο. Θα περίμενε άλλωστε ο ευρωπαϊκός Νότος να σωθεί από την ψήφο του Γερμανού πολίτη;
