Αν δεν υπάρξει ένα συνταρακτικό απρόοπτο, ο Τζόρτζ Μπους θα παραδώσει στις 20 Ιανουαρίου 2009 την εξουσία στο διάδοχό του, τον 44ο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο άνθρωπος αυτός, είτε είναι Δημοκρατικός είτε Ρεπουμπλικανός, θα κληρονομήσει έναν αριθμό προβλημάτων, πληγών που οι ίδιες επέβαλαν στον εαυτό τους.
Οταν ο επόμενος πρόεδρος αναλάβει την εξουσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα βρίσκονται πιθανότατα ακόμη στο Ιράκ. Ο νέος πρόεδρος θα πρέπει έτσι να περιορίσει τις αμερικανικές απώλειες σε αυτόν τον αποτυχημένο πόλεμο, διατηρώντας στο βαθμό του δυνατού τη στρατιωτική αξιοπιστία της χώρας. Η τελική αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων ενδέχεται να μην είναι τόσο πλήρης όσο ήταν η αποχώρηση από το νότιο Βιετνάμ, το 1975. Αντίθετα με αυτό που έκαναν στη Νότια Κορέα, οι ΗΠΑ δεν αναμένεται να κατέχουν βάσεις στο Ιράκ για πολλές δεκαετίες. Θα συνεχίσουν όμως να στηρίζουν στρατιωτικά την ιρακινή κυβέρνηση όποτε βρίσκεται σε δυσκολίες.
Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή δεν θα είναι σε δύο χρόνια πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Είναι απίθανο να αποφασίσει ο Μπους να επιτεθεί στο Ιράν, γιατί έτσι θα άνοιγε ένα τρίτο μέτωπο μετά το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ο επόμενος πρόεδρος της Αμερικής θα έχει να κάνει με ένα πυρηνικό Ιράν. Στην περίπτωση αυτή, θα βρεθούν μπροστά σε έναν πυρηνικό πειρασμό και άλλες χώρες, όπως η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία και το Ιράκ. Η κρίση στη Βόρεια Κορέα οδηγεί σε ανάλογες σκέψεις και χώρες όπως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα.
Σε κάθε περίπτωση, τονίζει ο πολιτειολόγος Μάικλ Λιντ στο περιοδικό «Πρόσπεκτ», το πιθανότερο είναι ότι ο Ατλαντικός ωκεανός θα διευρυνθεί μετά την αποχώρηση του Μπους. Το κέντρο βάρους της αμερικανικής πολιτικής έχει μετακινηθεί προς το Νότο και τη Δύση, και αυτή η μετακίνηση θα συνεχιστεί. Αν οι Δημοκρατικοί επιστρέψουν στην εξουσία, θα το οφείλουν στους ισπανόφωνους του Νότου, οι οποίοι δεν έχουν καμιά διάθεση να υποστηρίξουν ένα νέο ατλαντισμό.
Ορισμένοι ελπίζουν ότι μια από τις συνέπειες της πανωλεθρίας στο Ιράκ θα είναι μια νέα εκστρατεία της Ουάσινγκτον για την επίλυση του Παλαιστινιακού. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί. Μια άδοξη αποχώρηση από το Ιράκ θα ενισχύσει την αραβόφοβη και ισλαμόφοβη Δεξιά και θα αυξήσει τις εντάσεις ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, οι συντηρητικοί Ρεπουμπλικανοί, αλλά και αρκετοί φιλελεύθεροι Δημοκρατικοί, θα αντιμετωπίζουν τους Ευρωπαίους ως «Ευρωάραβες» που υποστηρίζουν τον κατευνασμό.
Ο επόμενος πρόεδρος, ίσως και ο μεθεπόμενος, θα ακολουθήσει κατά πάσα πιθανότητα το παράδειγμα του Ρόναλντ Ρίγκαν, ο οποίος απέφευγε τις δαπανηρές στρατιωτικές περιπέτειες και προτιμούσε να διεξάγει πολέμους δι' αντιπροσώπου, χρησιμοποιώντας ξένες ομάδες που εκπαιδεύονταν και χρηματοδοτούνταν από την Ουάσινγκτον.
Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα, οι Κόντρας στη Νικαράγουα και οι μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν. Απέναντι στον κίνδυνο να έχουν βαρειές απώλειες, οι διάδοχοι του Μπους θα προτιμήσουν να στέλνουν στα πεδία των μαχών συμβούλους της CIA, αντί για πεζοναύτες.
Για τους υπευθύνους του Δημοκρατικού Κόμματος, η καλύτερη απάντηση στη στρατηγική του Μπους είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Οι νεοφιλελεύθεροι συμφωνούν με τους νεοσυντηρητικούς στο βασικό στόχο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής: να υπάρχει μια παγκόσμια αγορά χωρίς περιορισμούς σε έναν κόσμο όπου την ευθύνη για την ασφάλεια θα έχει η κυρίαρχη αμερικανική δύναμη.
Πηγή: Prospect, ΑΠΕ-ΜΠΕ
