Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Η μικροπολιτική, οι αντιπαραθέσεις και αλληλοκατηγορίες γύρω από την «καμένη γη» είναι συχνό φαινόμενο. Σοβαρές ή φαιδρές αφορούν συνήθως την οικονομία, το κοινωνικό κράτος, τα δημόσια ταμεία. Όταν όμως η χρήση των εννοιών είναι κυριολεκτική, όταν οι πρωταγωνιστές των δημόσιων διαπληκτισμών έχουν για φόντο τους την πύρινη λαίλαπα, που λιώνει τα πάντα στο πέρασμά της, προκαλούν αγανάκτηση και οργή. Τα συναισθήματα αυτά, ανάμικτα με την αγωνία και τον τρόμο, έκδηλα στα πρόσωπα και τις φωνές των κατοίκων της Ανατολικής Αττικής, της Ζακύνθου και τόσων άλλων περιοχών που δοκιμάστηκαν από τις πυρκαγιές το τελευταίο διάστημα.
Ήταν «σχέδιο εμπρησμών», μία «ασύμμετρη απειλή», όπως εκείνη για την οποία ακούγαμε, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, ακριβώς πριν από δέκα χρόνια, το καλοκαίρι του 2007; Ήταν αποτέλεσμα της υποβάθμισης της αντιπυρηνικής ικανότητας της χώρας των τελευταίων ετών ή της διαχρονικής απουσίας σχεδίων πρόληψης και της επίμονης αδυναμίας συντονισμού των αρμόδιων αρχών; Πιθανόν όλα τα παραπάνω.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη (που ζει τον δικό της πύρινο εφιάλτη από την Πορτογαλία έως την Κορσική και από την Ιταλία έως την Αλβανία) δεν περιορίζονται σε τέτοια ερωτήματα. Εξετάζουν τη σύνδεση των ανεξέλεγκτων πυρκαγιών με την ανεξέλεγκτη επίδραση του ανθρώπου στο περιβάλλον. Η κλιματική αλλαγή, η άνοδος της θερμοκρασίας και οι έντονες ξηρασίες, αν δεν προκαλούν μια πυρκαγιά, σίγουρα τη βοηθούν να εξαπλωθεί και δυσχεραίνουν την κατάσβεσή της. Έχουν τη δική τους ευθύνη για τον τριπλασιασμό των πυρκαγιών στη γηραιά ήπειρο. Περίπου 700 οι πυρκαγιές μέχρι στιγμής φέτος ανά την Ε.Ε., την ώρα που ο ετήσιος μέσος όρος την περίοδο 2009-2016 ήταν 215.
Στην Ελλάδα η συζήτηση αυτή αναβάλλεται. Έχουμε να ανταλλάξουμε τα συνήθη πυρά, σαν καμποτίνοι σε παράσταση φρίκης.
