Πολλές θέσεις, που αποδεικνύουν τη διαχρονική κατοίκηση της Ανατολικής Αχαϊας από τα προϊστορικά μέχρι τα βυζαντινά χρόνια, εντοπίστηκαν κατά τη διάρκεια έρευνας από τη ΣΤ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων (Πάτρας) με το Εθνικό ιδρυμα Ερευνών, την Ιταλική Αρχαιολογική Σχολή και το Τμήμα Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Πανεπιστημίου του Σαλέρνο.

Η πιο σημαντική είναι αυτή της Κασάνεβας, στη δυτική όχθη του Κριού ποταμού, κοντά στο χωριό Αμπελόκηποι, που διασώζει τα λείψανα μιας εγκατάστασης της ΠΕ II περιόδου (γύρω στο 2500 π.Χ.).

Η εγκατάσταση οργανώνεται στην πλαγιά υψώματος με την κατασκευή τεσσάρων διαδοχικών τεχνητών ανδήρων, που στηρίζονται με επιβλητικούς αναλημματικούς τοίχους από αργούς λίθους.

Στο πιο ψηλό και εκτεταμένο άνδηρο, εντοπίστηκαν, με σύντομες διερευνητικές τομές της Εφορείας, κατάλοιπα τοίχων και περισυνελέγησαν λίθινα εργαλεία και αγγεία in situ, χαρακτηριστικά της περιόδου.

Η οργάνωση της κατοίκησης και η κεραμική παραπέμπουν στην ύπαρξη ενός πρώϊμου αστικού κέντρου, που μπορεί να συγκριθεί με τις εγκαταστάσεις της Λέρνας στην Αργολίδα και των Λιθαρών στη Βοιωτία.

Η συστηματική ανασκαφή του χώρου θα μπορούσε να δείξει αν η περιοχή της Ανατολικής Αχαΐας κατοικήθηκε από λαούς που προηγούνται της αφίξεως στην περιοχή των Αχαιών, οι οποίοι κατέκτησαν την Τροία και τα κατορθώματα τους περιγράφονται από τον Ομηρο.