Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
«Γνωρίζετε ότι ο μέσος Ούγγρος βλέπει στη ζωή του περισσότερα UFOs απ' ό,τι πρόσφυγες;». Το ειρωνικό αυτό μήνυμα σε αφίσα στο κέντρο της Βουδαπέστης τράβηξε την προσοχή μου σε πρόσφατο ταξίδι στη χώρα του «δικτάτορα», όπως έχει αποκαλέσει μεταξύ σοβαρού και αστείου τον Ούγγρο πρωθυπουργό, Βίκτορ Όρμπαν, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.
Ήταν μέρος ουγγρικής εκστρατείας κατά της αντιμεταναστευτικής ρητορικής της κυβέρνησης και της επίμονης άρνησής της να σηκώσει το βάρος που της αναλογεί στην προσφυγική κρίση της Ευρώπης. Η (εν μέρει) εξήγηση για τη στάση του Όρμπαν βρισκόταν λίγα μέτρα πιο κάτω: σε αφίσα του ακροδεξιού Jobbik, το οποίο ζητούσε από τους πολίτες να εμπιστευθούν το μόνο κόμμα που μπορεί να υπερασπιστεί τα σύνορα της χώρας.
Η Ουγγαρία και οι άλλες χώρες του Βίζεγκραντ έχουν βρεθεί στο στόχαστρο το τελευταίο διάστημα, καθώς ένα άλλο μέλος της Ε.Ε. έχει φτάσει στα όριά του. Περισσότεροι από 500.000 πρόσφυγες και μετανάστες έχουν περάσει τα ιταλικά σύνορα από το 2014 και ο αριθμός βαίνει αυξανόμενος. Από τις αρχές του έτους έχουν φτάσει στη χώρα, μέσω θαλάσσης, 83.650 άνθρωποι, με τους περισσότερους να προέρχονται από χώρες της Βορείου Αφρικής και το Μπαγκλαντές. Πρόκειται για αύξηση 20% σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2016. Η Ε.Ε. παρακολουθεί εν πολλοίς αμήχανη το σχέδιό της, που προέβλεπε τη μετεγκατάσταση 160.000 αιτούντων άσυλο, να μην εφαρμόζεται. Από το 2015 έως σήμερα μόνο 20.900 άνθρωποι έχουν μετεγκατασταθεί από Ελλάδα και Ιταλία σε άλλα μέλη. Η Ουγγαρία και η Πολωνία δεν έχουν δεχθεί κανέναν πρόσφυγα, η Τσεχία έχει ανοίξει τις πόρτες της σε 12 και η Σλοβακία σε 16, την ώρα που οι χώρες του Βίζεγκραντ επρόκειτο να υποδεχθούν αθροιστικά 11.069 ανθρώπους.
Για να είμαστε σαφείς. Οι αριθμοί αυτοί δεν μας λένε τίποτα για τον "μέσο¨" Ούγγρο, Πολωνό, Σλοβάκο, οι οποίοι βλέπουν το προσφυγικό ως πηγή ανησυχίας όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Μας λένε για την ανεύθυνη στάση συγκεκριμένων κυβερνήσεων, αλλά και για την αδυναμία της Ε.Ε. να υιοθετήσει αποτελεσματική πολιτική, να χαράξει στρατηγική, που θα ενώνει τα μέλη αντί να τα φέρνει σε ευθεία σύγκρουση. Και αυτή η αδυναμία οφείλεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι με ένα υποκριτικό και άδικο πλαίσιο, τη Συνθήκη του Δουβλίνου, κοίταζε μόνο τη «βιτρίνα». Σαν τη «βιτρίνα» της Βούδας, που όταν την αγναντεύεις από απέναντι, στην Πέστη, σου φαίνεται μαγευτική. Δεν θα δεις ποτέ τα πιο «γκρίζα» σημεία της αν δεν περάσεις το ποτάμι.
