Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Διαβάζεις μια ιστορία. Καταλήγεις σε μια προσέγγιση, «που είναι κατά βάση απελευθερωτική, αλλά σιγά-σιγά σε οδηγεί πίσω στη φυλακή».
Διαβάζεις, ας πούμε, μία ιστορία για τον πλούσιο με το ατμόπλοιο. Μετά από ένα δύσκολο ταξίδι, η μηχανή αχρηστεύτηκε και κανείς δεν μπορούσε να τη φτιάξει. Καλεί μηχανικούς και μαστόρους, μα κανείς δεν τα καταφέρνει. Ακούει για έναν μηχανικό, που θα μπορούσε να κάνει κάτι μαγικό, ήταν όμως ακριβός. Ο ιδιοκτήτης, δίχως να διστάσει και λεφτά να λογαριάσει, στέλνει να τον φωνάξουν.
Φαινόταν σοβαρός, μετρημένος. Κουβάλησε μια μεγάλη τσάντα με εργαλεία και στρώθηκε να βρει το ελάττωμα, αλλά χωρίς βιάση καμία. Εξέτασε το δίκτυο από σωληνώσεις, ακουμπώντας πού και πού για τη θερμοκρασία.
Τελικά, ανοίγει την τσάντα, βγάζει ένα μικρό σφυρί και χτυπά απαλά, ανεπαίσθητα μια σωλήνα και -ω! του θαύματος- παίρνει μπρος η τουρμπίνα.
Όταν ο ιδιοκτήτης ρώτησε την αμοιβή, ο μάστορας ζήτησε 10.000 λίρες, ποσό εξωφρενικό για τα χρόνια εκείνα. Ο ιδιοκτήτης κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. «Μα δεν έκανες σχεδόν τίποτα. Αν δεν δικαιολογήσεις ό,τι ζητάς, θα σε στείλω φυλακή».
Ατάραχος ο μάστορας γράφει σε ένα χαρτί. Όταν το διαβάζει ο ιδιοκτήτης ζητά συγγνώμη και, φυσικά, πληρώνει. Τι έγραφε το χαρτί;
«Για το χτύπημα με το σφυρί 1 λίρα.
Για το ότι ήξερα πού να χτυπήσω 9.999 λίρες».
Τέλος ιστορίας για την τέχνη να προσδίδεις και, κυρίως, να ανταλλάσσεις αξία. Σε πολιτικό, οικονομικό, γεωπολιτικό, κοινωνικό επίπεδο.
Καταλήγεις σε μια προσέγγιση που είναι αρχικά απελευθερωτική, αλλά σε οδηγεί πίσω στη φυλακή. «Σαν τον φυλακισμένο που αφού σκάψει για εβδομάδες ένα τούνελ φτάνει μυστηριωδώς στο κελί από το οποίο βγήκε και αντικρίζει δύο τρύπες, μία για την είσοδο και μία για την έξοδο, που τις χωρίζουν μόλις δύο μέτρα», όπως γράφει ο Ισπανός συγγραφέας Χουάν Χοσέ Μιγιάς στην «El Pais».
Η έμφαση στον χώρο-πεδίο είναι το τούνελ από το οποίο βγαίνεις, ενώ η αντίσταση βασίζεται στον χρόνο και σ’ αυτό το τούνελ μπαίνεις. Τ’ άλλα είναι παραμυθία.
