Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Επτά χρόνια δυσπραγίας, επτά χρόνια μαρασμού, και, όμως, σκοντάφτεις σε πολιτικούς, που συμπεριφέρονται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στη χώρα και σημασία έχει μόνο ποιος κρατά το δοιάκι τώρα.
Σαν να μην έχει εκχωρηθεί η δημόσια περιουσία στους πιστωτές για 99 χρόνια, σαν να μην έχουμε μπροστά μας μία συμφωνία πολλών ετών, που προβλέπει οροσειρές πλεονασμάτων και τραυμάτων, σαν να μη συναντάς ασθενείς από τους φόρους και της ανεργίας οδοιπόρους, σαν να μην επαναλαμβάνονται με ανατριχιαστική αναλογία οι καταστάσεις, οι χειραγωγήσεις και οι ωμές επεμβάσεις των συμφερόντων, που πλέκουν τον ιστό της περιπέτειας και της εξαρτησιακής υποτέλειας του ελληνικού κράτους από της ιδρύσεώς του.
Επτά χρόνια φαγούρα, επτά χρόνια μουρμούρα, και αν δεν ξεσπάσει νέα παγκόσμια οικονομική κρίση «στη διάρκεια της ζωής μας», κατά Τζάνετ Γέλεν, θα έχουμε να λέμε από το «ποια βία είναι καλή» ανάλογα με την πολιτική της καταγωγή και την ψηφοθηρική λογική μέχρι για την αναγέννηση που όλο αργεί.
Κάπως έτσι η έρευνα θα εμπλουτισθεί με μελέτες, άλλες εμπεριστατωμένες και προσεκτικές, άλλες ευκαιριακές, επιφανειακές και βιαστικές, άλλες να εξαπολύουν ιερεμιάδες, άλλες αναθέματα, αλλά μάλλον δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα με τις ανακυκλούμενες κρίσεις, εξαρτήσεις και πολιτικο-οικονομικά καθοδηγούμενες διεισδύσεις.
Από τα βάθη της ιστορίας ο Δημήτρης Υψηλάντης δεν αισιοδοξεί για την πορεία. «Οι Έλληνες θα ελευθερωθούν μία ημέρα από τους Τούρκους, δε θα ελευθερωθούν όμως ποτέ από τις μεγάλες Χριστιανικές Δυνάμεις».
«Ποιος έχει αμαρτήσει τόσο πολύ Κύριε, που να του αξίζει να πεθάνει δύο φορές σ’ αυτήν την ζωή;». Το ερώτημα του Σαραμάγκου για τον Λάζαρο δύσκολο να απαντηθεί.
Άλλο, για το ελληνικό μοντέλο διάσωσης, είναι λιγότερο βαθύ. Αb urbe condita διαιωνίζεται, το δέσιμο με κοντό σκοινί εξασφαλίζεται, τα δικά μας σφάλματα συνεχίζονται, παλιές πληγές ξύνονται. Τα τελευταία σχεδόν 200 χρόνια του «ανεξάρτητου» κράτους.
