Τη θέση ότι οι δημοτικές αρχές πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν με ποιο τρόπο θα γίνεται η αποκομιδή των σκουπιδιών, αν δηλαδή θα το κάνουν με υπαλλήλους τους ή αν θα το αναθέτουν σε ιδιώτες, με γνώμονα τα καλύτερα αποτελέσματα με το μικρότερο κόστος για τους πολίτες εκφράζει το Ποτάμι.
Το κόμμα κατηγορεί την κυβέρνηση ότι συνεχίζει με την όπισθεν: «Μετά από δέκα μέρες με τα σκουπίδια να πλημμυρίζουν την Αθήνα ο κ. Τσίπρας βρήκε τη λύση. Θα παρέμβει στις διαδικασίες του ΑΣΕΠ μοιράζοντας μπόνους μόρια κατά το δοκούν και θα περιορίσει το δικαίωμα των Δήμων να αποφασίζουν πώς θα συλλέγονται τα σκουπίδια θεωρώντας ότι πρέπει να συλλέγονται αποκλειστικά από δημοσίους υπαλλήλους».
Το Ποτάμι αναφέρει ακόμη ότι από το 1990 – σχεδόν τρεις δεκαετίες – η χώρα ζει το ίδιο σκηνικό: «Οι συμβασιούχοι απεργούν, οι υπόλοιποι εργαζόμενοι και βέβαια οι συνδικαλιστές πληρώνονται και οι πόλεις μας βρομίζουν. Οι συμβασιούχοι μονιμοποιούνται, πηγαίνουν σε διοικητικές θέσεις και μετά παίρνουμε άλλους συμβασιούχους για την αποκομιδή. Αυτό το τροπάριο συνεχίζεται χρόνια. Πελατειακές σχέσεις και λαϊκισμός οδήγησαν και οδηγούν σε μη βιώσιμες λύσεις και αβίωτες πόλεις».
Η Ελλάδα της κρίσης βυθίζεται στη δυσοσμία και η ευθύνη βαραίνει τα κόμματα εξουσίας που κάθε φορά, σε διαφορετικούς ρόλους το καθένα, συμμετέχουν σε αυτό τον παραλογισμό, προσθέτει.
Σύμφωνα με το Ποτάμι, τα παραδείγματα των δήμων Κασσάνδρας, Προποντίδας στη Χαλκιδική και ο δήμος Πάργας δείχνουν ότι η σύμπραξη του Δημοσίου με τους ιδιώτες μπορεί να λειτουργήσει πολύ αποδοτικά, όπως επίσης είναι άξια αναφοράς η διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού στους δήμους Περιστερίου, Παλαιού Φαλήρου και άλλων δήμων της χώρας.
Καταλήγοντας σημειώνει: «Μιλάμε συνεχώς για εθνική συνεννόηση. Ας ξεκινήσουμε από τα αυτά που επηρεάζουν καθημερινά τη ζωή του πολίτη. Ας συνεννοηθούμε λοιπόν για τα σκουπίδια. Για το πού θα φτιάξουμε χώρους, ώστε να σταματήσει το αίσχος με τις παράνομες χωματερές για τις οποίες πληρώνουμε πρόστιμα. Για να σταματήσει αυτή η εικόνα ντροπής εν μέσω τουριστικής περιόδου. Εικόνα που πλήττει τη μόνη βαριά βιομηχανία που έχουμε».
