Από την έντυπη έκδοση
Της Αγγελικής Κοτσοβού
[email protected]
Πώς μπορεί κανείς να περιγράψει με λίγα λόγια μια τόσο ξεχωριστή προσωπικότητα όπως ο Χέλμουτ Κολ; Κι όμως η Μάργκαρετ Θάτσερ τα κατάφερε, περικλείοντας όλη την ουσία μέσα σε τρεις μόλις λέξεις: «Είναι τόσο Γερμανός...» είχε πει κάποτε για τον Χριστιανοδημοκράτη πολιτικό, το όνομα του οποίου συνδέεται άρρηκτα με τη μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας.
Η ανθρωπότητα θα θυμάται τον Χέλμουτ Κολ -ο οποίος πέρασε στο πάνθεον των αθανάτων σε ηλικία 87 ετών- κυρίως για τρεις λόγους: Πρώτον, ήταν ο αρχιτέκτονας της γερμανικής επανένωσης, με το περίφημο σχέδιο δέκα σημείων που παρουσίασε στη γερμανική Βουλή μόλις λίγες εβδομάδες μετά την Πτώση του Τείχους, δεύτερον, συνέβαλε στην καθιέρωση του ευρώ ως κοινού νομίσματος και, τρίτον, έδωσε σε μια άγνωστη χημικό από την Ανατολική Γερμανία την ευκαιρία για μια λαμπρή πολιτική καριέρα.
Αυτό όμως δεν εμπόδισε την Άγκελα Μέρκελ να θέσει τον μέντορά της εκτός πολιτικής σκηνής. Το 1999, έναν χρόνο μετά την ήττα στις ομοσπονδιακές εκλογές και υπό τη σκιά του σκανδάλου των «μαύρων ταμείων» του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, ο Κολ αποσύρεται από την πολιτική. Η Μέρκελ αναλαμβάνει την ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών, νικώντας στη συνέχεια τον Γκέρχαρντ Σρέντερ και τους Σοσιαλδημοκράτες στις εκλογές του 2005.
Ο Χέλμουτ Κολ διετέλεσε καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας από το 1982 έως το 1990 και ήταν ο πρώτος καγκελάριος της ενιαίας Γερμανίας, έως το 1998. Ήταν ο μακροβιότερος καγκελάριος στην ιστορία της Γερμανίας και ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς του 20ού αιώνα. Μπορεί η Μέρκελ να έκλεισε την πόρτα στην πολιτική του καριέρα, συνεχίζει όμως το όραμα του Κολ για μια ενωμένη Ευρώπη και την υπεράσπιση του ενιαίου νομίσματος.
Η αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα βήμα προς τα πίσω και ο ίδιος ο Κολ προειδοποιούσε τους Ευρωπαίους να μην υιοθετήσουν τιμωρητική στάση απέναντι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η παρακαταθήκη του προς τις επόμενες γενιές πρέπει να λειτουργήσει ως πυξίδα ώστε να αποφευχθούν τα λάθη του παρελθόντος. Και με αυτή την πυξίδα θα καταφέρει η Ευρώπη να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις, συνεχίζοντας στον δρόμο που χάραξαν οι οραματιστές της.
