«Από όλους τους πειρασμούς της δημοσιογραφίας, ο πιο επικίνδυνος είναι ο πειρασμός των προβλέψεων. Ωστόσο, με πλήρη επίγνωση, δηλώνω απλά: Η Τουρκία δεν πρόκειται να ενταχθεί στην Ε.Ε. Το "δεν" δεν σημαίνει "ποτέ", αλλά ότι δεν πρόκειται να ενταχθεί στο ορατό μέλλον, αν και ο Μπλερ πρεσβεύει άλλα. Επίσης άλλα πρεσβεύουν άλλες επιφανείς προσωπικότητες της Ευρώπης. Η Γερμανίδα Καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ συντάχθηκε με τους Σοσιαλδημοκράτες εταίρους της, δηλώνοντας ότι η ένταξη της Τουρκίας "αξίζει τον κόπο". Ο πρωθυπουργός της Φινλανδίας Erkki Tuomioja δηλώνει πως "η πόρτα είναι ακόμη ανοικτή".
Οι ευσεβείς αυτοί πόθοι εκφράζονται την στιγμή ακριβώς που οι διαπραγματεύσεις σκόνταψαν σε ένα ακόμη εμπόδιο, όταν οι Βρυξέλλες τις ανέβαλαν ως τιμωρία για την άρνηση της Αγκυρας να ανοίξει τα τουρκικά
λιμάνια και αεροδρόμια στους Ελληνοκύπριους.
Οι Τούρκοι θα έπρεπε πλέον να γνωρίζουν πως υπάρχουν πολλοί όροι που οφείλουν να αποδεχθούν και ότι μόλις ξεπερνούν ένα εμπόδιο, η Ευρώπη θα εφευρίσκει ένα άλλο.
Οι πλέον σοβαρές αντιρρήσεις αφορούν τα πενιχρά τουλάχιστον πεπραγμένα της Τουρκίας στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η χώρα δεν έχει αποκαταστήσει την ισχύ του νόμου και την ελευθερία του λόγου, όπως γίνονται αποδεκτές από την Ευρώπη, και δεν έχει συμφιλιωθεί με το παρελθόν της, κυρίως με την μοίρα που επιφυλάχθηκε στους Αρμενίους.
Ακόμη και έτσι, οι συνεχείς δισταγμοί και οι αλλαγές τόνου των Ευρωπαίων υποδηλώνουν κακοπιστία. Αυτό δεν ισχύει, αλλά πρόκειται μάλλον για αμηχανία. Η Ευρώπη αποφάσισε κάτι με καλές προθέσεις, χωρίς όμως να το καλοσκεφθεί, και τώρα διαπιστώνει πόσο σοβαρές είναι οι πρακτικές δυσκολίες. Ως αποτέλεσμα, η Τουρκία περιμένει να ηχήσουν οι καμπάνες της ένταξης, μόνο που αυτές δεν ηχούν, ενώ η Ευρώπη μοιάζει με άνδρα που δεν θέλει να χάσει την ερωμένη του, αλλά δεν θέλει να την παντρευτεί κιόλας.
Το χειρότερο λάθος που έχουν διαπράξει οι Τούρκοι είναι η επίκληση της βοήθειας των ΗΠΑ. Κατά την περσινή κρίση μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας, ο Ερντογάν τηλεφώνησε στην Κοντολίζα Ράις και ζήτησε την παρέμβασή της, κάτι που έγινε και εξόργισε τους Ευρωπαίους.
Ως συνήθως ο Μπλερ ακολουθεί την αμερικανική γραμμή, υποστηρίζοντας την ένταξη για στρατηγικούς λόγους. Ομως η Ευρώπη πρέπει να υποβληθεί σε τεράστιες θυσίες για να εξυπηρετηθούν τα αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα, κάτι που πολλοί δεν αποδέχονται.
Ούτε ο Μπλερ, ούτε οι Αμερικανοί φίλοι του πρόσεξαν πως είναι η ακαταλληλότερη στιγμή για να ενταχθεί η Τουρκία εδώ και 40 χρόνια. Οι τουρκικές ανησυχίες ότι αποκλείεται από μία χριστιανική λέσχη είναι αβάσιμες. Η ουσία έγκειται στην παραζάλη που προκάλεσε η προηγούμενη διεύρυνση και το τουρκικό πρόβλημα απεικονίζει την διάσταση μεταξύ των ελίτ και των λαών της Ευρώπης.
Ενα πρωί η Ευρώπη ξύπνησε διαπιστώνοντας πως διαθέτει δέκα νέα μέλη με το ένα τέταρτο του πληθυσμού της, που συνεισφέρουν το ένα εικοστό της οικονομίας της, και όλα αυτά πριν ενταχθούν καν η Ρουμανία και η Βουλγαρία. Οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί απέρριψαν την Συνταγματική Συνθήκη, επιδεικνύοντας την εχθρότητά τους προς την διεύρυνση, ενώ το διαμορφούμενο κλίμα έγινε αντιληπτό από άλλους Ευρωπαίους πολιτικούς, όπως ο Σαρκοζί. Η οικοδόμηση γέφυρας μεταξύ Δύσης και Ισλάμ και η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας είναι αναμφίβολα επιθυμητοί στόχοι, αλλά από πότε αποτελούν σκοπό της Ε.Ε.;
Σε τελευταία ανάλυση το πρόβλημα δεν είναι πολιτισμικό ή θρησκευτικό αλλά απλά γεωγραφικό. Αυτό έγινε σταδιακά αντιληπτό, αλλά εξηγεί γιατί η Τουρκία δεν πρόκειται να ενταχθεί για πολύ καιρό, αν ενταχθεί ποτέ.
Ενας Γάλλος πολιτικός διερωτήθη: «μπορούμε να έχουμε μία Ευρώπη που να εκτείνεται μέχρι τα σύνορα του Ιράκ;» Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες φαίνεται να γνωρίζουν την απάντηση καλύτερα από τους ηγέτες τους».
GUARDIAN του Geoffrey Wheatcroft
