Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Κακώς περιμένουν κάποιοι εισαγωγή «καινών δαιμονίων». Οι «γιατροί» δεν διατηρούν αμφιβολίες, «είναι αποτελεσματικές οι θεραπείες», «είναι ασθενείς οι συγκυρίες», «είναι πολύπλοκες οι συμφωνίες», είναι... είναι...
Μα, «δεν υπάρχουν δικαιολογίες», αντιτείνουν οι αφελείς, «το καθήκον τούς καλεί». Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δεν υπάρχει η αίσθηση καθήκοντος. Υπάρχουν μόνο το συμφέρον, το πολιτικό κόστος και εκείνη η πανάρχαια ιστορία για τη δύναμη, όπου ο ισχυρός πράττει ό,τι του επιτρέπει η υπεροχή του και ο αδύναμος ό,τι μπορεί, δηλαδή ελάχιστα και κανείς δεν απορεί. Τυπικά οι «γιατροί» είναι συνεπείς. «Η τελική απόφαση για την επιπλέον ελάφρυνση του χρέους θα έρθει στο τέλος του προγράμματος, το επόμενο έτος» και αφού η «ασθενής» τηρήσει πιστά τις δεσμεύσεις της. Αυτό προβλέπει η απόφαση της 25ης Μαΐου 2016. Είναι θέμα διαδικασίας, όμως, ή ουσίας;
Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία. Μία είναι η ουσία, η απώλεια ανεξαρτησίας. Μπορούμε να «θάβουμε» όσο θέλουμε τους «γιατρούς», αλλά εδώ που φτάσαμε δεν επιβιώνουμε χωρίς αυτούς. Ξέρουμε ότι «με τους πανάκριβους χιτώνες, τα περίτεχνα δαχτυλίδια και τη λαμπρότητα των ασημένιων δοχείων πείθουν ότι είναι σπουδαίοι και αξιοζήλευτοι», όπως αναφέρει ο Γαληνός, στα ιατρικά του συγγράμματα. Κάτι έχουμε μάθει ότι «στα χρόνια του Ιπποκράτη, οι γιατροί διδάσκονταν ορθώς και στον ανώτατο βαθμό, την τέχνη της χειρουργικής. Τώρα, όμως, εξασκούνται ελάχιστα ή μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ... υπάρχει πληθώρα γιατρών που δεν έχουν καμιά γνώση γύρω από αυτές τις κακώσεις. Πολλοί από αυτούς δεν ξέρουν καλά ούτε ανάγνωση». Έχουμε αντιληφθεί πως «όποιος διατείνεται ότι είναι γιατρός, αμέσως γίνεται πιστευτός, ενώ στην ουσία δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο ψέμα», όπως γράφει ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (1ος αιώνας μ.Χ.).
Μπορεί να ικανοποιούμαστε με τις (προεκλογικές) αιχμές του Γκάμπριελ για τις εμμονές, να αθροίζουμε «καλούς» και να «θάβουμε» σκληρούς, αλλά η γιατρειά είναι για τους τολμηρούς.
