Eκατό χρόνια Σχετικότητας, «που έφεραν επανάσταση στην αντίληψη μας για τον κόσμο», και έθεσαν τις βάσεις για την πρόοδο της σύγχρονης επιστήμης.

Το 1905 ο Αλβέρτος Αϊνστάιν διατύπωσε την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας. Το φως διαδίδεται στο κενό, και μάλιστα με ταχύτητα που είναι ίδια, όσο γρήγορα και αν κινείται αυτός που τη μετράει.

H σημαντικότερη συνέπεια της θεωρίας είναι ότι ο χρόνος δεν ήταν πια απόλυτος, αλλά σχετικός. Τι σημαίνει αυτό; Οτι δύο γεγονότα που για ένα ρολόι είναι ταυτόχρονα, για ένα άλλο δεν είναι.

Τα πειράματα έχουν επιβεβαιώσει την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, η οποία βρίσκει εφαρμογές όχι μόνο στη Μηχανική, αλλά και σε όλους τους κλάδους της Φυσικής, από την Πυρηνική Φυσική ως την Οπτική.

«Δεν υπάρχει πιο "κακοποιημένη" θεωρία από τη θεωρία της σχετικότητας» τόνισε ο ίδιος σε συνέντευξη που παραχώρησε στον γερμανοαμερικανό συγγραφέα George Sylvester Viereck και περιλαμβάνεται στο «Μεγαλείου Σύνοψις» (1930).

«"Σχετικότητα", έτσι όπως την εννοώ εγώ, σημαίνει απλώς ότι ορισμένα φυσικά ή μηχανικά φαινόμενα που κάποτε θεωρούνταν σταθερά και ακλόνητα είναι σχετικά ως προς άλλα φαινόμενα της φυσικής και της μηχανικής. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα στη ζωή είναι σχετικά, ότι μπορούμε να ισοπεδώνουμε τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο».

Ο Αϊνστάιν είναι ένας μύθος. Μέσα από τα μάτια του ο χρόνος και ο χώρος είναι έννοιες αλληλένδετες. Ο χρόνος εκφράζεται με μια τέταρτη διάσταση.

«Φαντασθείτε μια σκηνή σε δισδιάστατο χώρο. Το πορτρέτο ενός άνδρα π.χ. που κάθεται σε ένα παγκάκι. Μπροστά από το παγκάκι υπάρχει ένα δέντρο. Φαντασθείτε τώρα ότι ο άνδρας μετακινείται από το παγκάκι προς έναν βράχο που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του δέντρου. Αδύνατον να φθάσει στον βράχο αν δεν περάσει πρώτα μπροστά ή πίσω από το δέντρο. Αυτό είναι εντελώς αδύνατον σε έναν χώρο δύο διαστάσεων. Θα μπορούσε να φθάσει ως τον βράχο μόνο ταξιδεύοντας μέσω της τρίτης διάστασης. Φαντασθείτε τώρα έναν άλλον άνθρωπο να κάθεται στο ίδιο παγκάκι. Πώς έφθασε ως εκεί; Αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι δύο σώματα δεν δύνανται να καταλάβουν τον ίδιο χώρο την ίδια στιγμή, τότε ο δεύτερος άνδρας κάθησε στο παγκάκι είτε πριν είτε μετά τη μετακίνηση του πρώτου άνδρα. Με άλλα λόγια, έπρεπε να μεταφερθεί στον χρόνο. Ο χρόνος είναι η τέταρτη διάσταση», εξηγεί στον συνεντευξιαστή ο φυσικός, θεωρητικός στοχαστής, πρακτικός μηχανικός, αθλητής και καλλιτέχνης Αϊνστάιν, που όταν δεν έκανε βαρκάδα ή ποδήλατο, ή όταν δεν επέτρεπε στον νου του να ελίσσεται ταξιδεύοντας στις τέσσερις διαστάσεις, του άρεσε να παίζει βιολί.