Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Σιγά, ρε παιδιά, και εγώ πήγα διακοπές το Πάσχα και είδα τι γινόταν, ήταν η μεγαλύτερη έξοδος της μνημονιακής επταετίας...»
Πολλοί δεν πήγαν, αλλά το θέμα μας δεν είναι να μετρηθούμε και να ζυγιστούμε. Για πολλούς το Πάσχα δεν ήταν πέρασμα σε μια άλλη εποχή, αλλά ας μην πάμε στην αρχή.
Καθένας όπως νιώθει. Καθένας άλλο ορίζοντα βλέπει κι άλλο τοπίο θεωρεί ότι του πρέπει. Αυτός από την κορυφή του νησιού είδε τις προεξοχές της στεριάς ν’ αλλάζουν σχήμα, του αποκαλύφθηκαν ανυποψίαστοι όρμοι, μακρινές ράχες άλλων νησιών, ένας καινούργιος, πιο πλατύς, πιο πλούσιος (;) κόσμος.
Ο κόσμος δεν ίσιωσε, όμως, επειδή πήρε τον πασχαλινό δρόμο ή γιατί δεν βγήκε στον δρόμο. «Επί των ημερών μου δεν γίνονται διαδηλώσεις». Γίνονται πολλές εκπτώσεις κι αυτό έχει επιπτώσεις.
Ογδόντα τέσσερις μήνες είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, πάνω από 230 δισ. ευρώ δάνεια πολλά λεφτά και πέντε κυβερνήσεις είναι αρκετή δόση πολιτικής. Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα είναι εντός εκτός και επί τα αυτά. Όλο ίδια και τα ίδια, του μυαλού και της τσέπης ροκανίδια. Πόσο ν’ αντέξουν τα υποζύγια διορίες, τελεσίγραφα, προειδοποιήσεις, υψηλή πίεση και θερμοκρασία, διαπραγματεύσεις και άλυτες υποθέσεις;
Γιατί σιωπά ο κόσμος και δεν διαδηλώνει; Κουράστηκε από την παράταση του δράματος; Μοιάζει με τους παριστάμενους σε μνημόσυνο, που από τη θλίψη θα μπορούσαν να βάλουν τα γέλια; Είναι μια τρίτη κατάσταση, ένας μηχανισμός άμυνας στη μεγάλη φρενίτιδα; Μια ματιά στη δημοσκόπηση της Κάπα Research για το «Βήμα» φωτίζει αλλιώς το ποίημα. Το περίεργο είναι ότι το φως θεωρείται ακόμη ανώδυνο.
Επειδή τα διλήμματα λιώνουν και η σκέψη εξαναγκάζεται να παίρνει καινούργιες, αδοκίμαστες στροφές; Μην τις υποτιμάτε, τα νεύρα μη γρατζουνάτε.
«Μη μας δουλεύετε, κύριε Κασσανδρή». Η ειρωνεία δεν ταιριάζει σ’ αυτήν την ταινία.
