«Οσοι ζουν σε τυραννίες, μπορούν να γνωρίζουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα αγνοήσουν την καταπίεσή τους, δεν θα συγχωρήσουν τους καταπιεστές τους», τόνισε ο αμερικανός πρόεδρος Τζόρτζ Μπους στην ομιλία του κατά την τελετή ορκωμοσίας του.
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, πολλοί προκρίνουν ως μόνη λύση «μια στρατηγική της ελευθερίας». Αυτό σημαίνει να σταματήσει η υποστήριξη των δικτατόρων και να τεθούν οι βάσεις της δημοκρατίας σε μερικές από τις χειρότερες τυραννίες του κόσμου.
Ο Τόνι Μπλερ πιστεύει ότι οι άνθρωποι του Μπους συμμερίζονται αυτή την ανάλυση. «Oταν οι Αμερικανοί λένε ότι θέλουμε να επεκτείνουμε τη δημοκρατία σ' αυτές τις χώρες πολλοί λένε ότι είναι μέρος της νεοσυντηρητικής ατζέντας», είπε πρόσφατα ο βρετανός πρωθυπουργός. «Αν το δείτε όμως από άλλη σκοπιά, πρόκειται για μια προοδευτική ατζέντα».
Μακάρι ο Μπλερ να έχει δίκιο, σχολιάζει ο αρθρογράφος της «Ιndependent» Τζόαν Χάρι στο φύλλο της 21ης/1/2005. Μακάρι να μιλούσε ειλικρινά χθες ο πρόεδρος Μπους όταν είπε ότι «η μόνη δύναμη στην ιστορία που μπορεί να σπάσει την κυριαρχία του τρόμου είναι η επέκταση της ελευθερίας». Τα λόγια δεν συμφωνούν όμως με τις πράξεις. Αν ο Μπους πίστευε σοβαρά στην «εξαγωγή της δημοκρατίας και της ελευθερίας», το καλύτερο σημείο για να ξεκινήσει θα ήταν τα αυταρχικά καθεστώτα που υποστηρίζει.
Η Αίγυπτος, για παράδειγμα, εισπράττει κάθε χρόνο δύο δισεκατομμύρια δολάρια από το αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών. Στη χώρα αυτή βασανίζονται οι διαφωνούντες, φυλακίζονται οι δημοκράτες και ο πρόεδρος Μουμπάρακ ετοιμάζεται να παραδώσει την εξουσία στο γιο του.
Καταδικάζει άραγε ο Μπους τη Σαουδαραβική οικογένεια που προβαίνει με πλήρη ατιμωρησία σε εκτεταμένα βασανιστήρια, όπως καταγγέλλει η Διεθνής Αμνηστία; Ο αμερικανός πρόεδρος αρκείται να μιλά για τους «πιστούς συμμάχους» και τους «φίλους της Αμερικής». Και ο κατάλογος των κυβερνήσεων που αγκαλιάζει ο Μπους συνεχίζεται: το Ουζμπεκιστάν και η Κολομβία αποτελούν ιδιαίτερα ενοχλητικά παραδείγματα.
Τι εννοεί λοιπόν η κυβέρνηση Μπους όταν μιλά για την επέκταση της δημοκρατίας;
Στη Βενεζουέλα, η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Ούγκο Τσάβες έχει υποστηριχθεί από το εκλογικό σώμα έξι φορές από το 1998. Το 2002 η κυβέρνηση Μπους υποστήριξε ένα πραξικόπημα για την εγκατάσταση ενός φιλοαμερικανού υποψηφίου με μικρή λαϊκή στήριξη. Μόνο οι μαζικές διαδηλώσεις στους δρόμους της Βενεζουέλας επανέφεραν τον Τσάβες στην εξουσία.
Στο Ιράκ, σύμφωνα με το «Νewsweek», εξετάζει την «επιλογή Ελ Σαλβαδόρ»: αποστολή αποσπασμάτων θανάτου θα δολοφονούν Σουνίτες που υποστηρίζουν την εξέγερση. Οσο για τη δημοκρατία, η επόμενη ιρακινή κυβέρνηση έχει συμφωνήσει προκαταβολικά να επιτρέψει τη διαχείριση της οικονομίας τα επόμενα δέκα χρόνια από μη εκλεγμένους τραπεζίτες από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μα υπάρχει δημοκρατία στον κόσμο που να μην ελέγχει τους φόρους της;
Πηγή: Independent, ΑΠΕ
