Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Με ένα μεγάλο «ουφ» ανακούφισης υποδέχτηκε η Ευρώπη τα αποτελέσματα των κρίσιμων ολλανδικών εκλογών. Το κόμμα του ακροδεξιού αντιευρωπαϊστή Γκέερτ Βίλντερς δεν κατάφερε να έρθει τελικά πρώτο, με τον συντηρητικό πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε να εξασφαλίζει μια σημαντική πρωτιά, διακηρύσσοντας ότι ο λαϊκισμός ηττήθηκε.
Η μεγάλη μάχη για την αποτροπή του εκφασισμού της Ευρώπης δεν έχει ωστόσο ακόμη κριθεί. Έρχονται οι κρίσιμες εκλογές στη Γαλλία, όπου το αντίπαλον δέος στη Μαρίν Λεπέν είναι ο «άχρωμος» πρώην υπουργός Οικονομικών, Εμανουέλ Μακρόν.
Οι παραδοσιακοί γκολικοί, με υποψήφιο τον βουτηγμένο σε σκάνδαλα Φρανσουά Φιγιόν, δεν φαίνεται να έχουν καμία τύχη να περάσουν στον δεύτερο γύρο, ενώ το Σοσιαλιστικό Κόμμα προσωπικοτήτων όπως ο Ζαν Ζορές, ο Λέων Μπλουμ ή ο Φρανσουά Μιτεράν -για να έρθουμε πιο κοντά στο σήμερα- έχει περιθωριοποιηθεί, όπως πολλά από τα αδελφά του κόμματα στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Στην Ολλανδία άλλωστε ένας από τους μεγάλους ηττημένους είναι το Εργατικό Κόμμα του Γερούν Ντέισελμπλουμ, που πήρε μόλις 6%, χάνοντας 29 έδρες!
Η επικράτηση Ρούτε οφείλεται στην υιοθέτηση της σκληρής ρητορικής του Βίλντερς όσον αφορά την Τουρκία, παρά σε κάποια ελκυστική πολιτική πρόταση για το μέλλον της χώρας του και της Ευρώπης γενικότερα.
Με άλλα λόγια η ακραία ρητορική του Ερντογάν έσωσε ως από μηχανής θεός την Ολλανδία και την Ευρώπη από μια νικηφόρα ακροδεξιά στροφή.
«Ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν έκανε (στον Ρούτε) ένα όμορφο δώρο», σχολίασε σε σχετικό ρεπορτάζ του Ρόιτερς ο Cas Muddle, αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια.
ο αντιμεταναστευτικό, ξενοφοβικό και ρατσιστικό ρεύμα διατηρεί τη δυναμική του -το ίδιο το κόμμα του Βίλντερς ανέβηκε από την τρίτη στη δεύτερη θέση- έχοντας απέναντί του «άχρωμους» πολιτικούς αντιπάλους, που ξορκίζουν ως «λαϊκισμό» την αγωνία των απλών ανθρώπων για λύση στα προβλήματά τους.
Η μεγάλη προσέλευση, μάλιστα, των Ολλανδών στις κάλπες δείχνει ότι οι πολίτες εξακολουθούν να αγωνιούν και να αναζητούν λύσεις.
Όχι πάντα προς την άκρα δεξιά, όπως φάνηκε από την εκλογική επιτυχία των Κοκκινοπράσινων, οι οποίοι αύξησαν κατά δέκα βουλευτές τις έδρες τους στη νέα Βουλή και ίσως κληθούν να παίξουν ρόλο στον σχηματισμό νέας πολυκομματικής κυβέρνησης συνασπισμού.
Η αναζήτηση οράματος, που δεν θα αναλώνεται σε εθνικιστική ρητορική ή σε μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων που θα διευρύνει ακόμη περισσότερο το χάσμα Βορρά-Νότου, παραμένει ωστόσο το μεγάλο ζητούμενο.
