Καμπότζη. 1990. «Οι μάχες είχαν αρχίσει στις πέντε το πρωί. Εφτασε κι ο ηλεκτρολόγος με ποδήλατο και το Καλάσνικοφ στον ώμο για να βάλει μπροστά τη γεννήτρια. Η σκηνή είχε κάτι το σουρεαλιστικό: χειρουργούσαμε με ανοιχτά παράθυρα, λόγω της ζέστης, κι ένα τσούρμο πιτσιρίκια μας κοίταζαν με ανοιχτό το στόμα. Εξω οι νοσοκόμες έπλεναν τα εργαλεία και τα ματωμένα φορεία, ανάμεσα σε κότες κι ένα μικρό γουρουνάκι».

Το περιστατικό αυτό περιλαμβάνεται, μεταξύ άλλων, στο φωτογραφικό ημερολόγιο με τίτλο «Μακριά... και δίπλα μας» του «γιατρού χωρίς σύνορα», Οδυσσέα Βουδούρη.

Οι φωτογραφίες, που τραβήχτηκαν σαν απλές «σημειώσεις ταξιδιού», συνθέτουν έναν κόσμο χωρίς σύνορα, όπου διαφαίνεται η οικουμενικότητα του πόνου, της χαράς και καθετί ανθρώπινου. «Ισως διότι είμαστε όλοι αναπόσπαστο μέρος του ενιαίου συνόλου που ονομάζεται ανθρωπότητα, έστω κι αν ξοδεύουμε τόση ενέργεια στον αλληλοσπαραγμό», όπως λέει ο Οδυσσέας Βουδούρης, στον επίλογο του λευκώματος, που φτάνει ως το 2004, στο Αφγανιστάν, μετά από μια εικοσαετή εμπειρία αποστολών στις πιο ακραίες και κυνικές καταστάσεις, φτώχειας, εξαθλίωσης, πολέμων και φόβου, στην Αφρική, την Ασία, τη Λατινική Αμερική και την Γιουγκοσλαβία.