Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]

Μοιρασμένος σε δύο διαφορετικές «κυρίες», ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Αλέξανδρος Ρήγας σκηνοθετεί ένα πολύ δημοφιλές έργο, ενσαρκώνει έναν - πολύ οικείο μας - χαρακτήρα και μας μιλά για τις παραστάσεις «Η κυρία της νύχτας» και «Ωραία μου κυρία».

Διατηρώντας όλα τα γοητευτικά στοιχεία της εποχής του ’50 και τη μυθιστορηματική και μυστηριώδη γοητεία του συγγραφέα Γιάννη Μαρή, οι «Θεατρικές Σκηνές» και η ομάδα «naan» μετατρέπουν το θέατρο Κιβωτός σε σκοτεινό film noir theater, παρουσιάζοντας το έργο «Η κυρία της νύχτας», σε θεατρική μεταφορά και σκηνοθεσία Φρόσως Λύτρα.

Παράλληλα, το πιο δημοφιλές έργο του μεγάλου Άγγλου δραματουργού Μπέρναρντ Σο, «Πυγμαλίων - Ωραία μου κυρία», παρουσιάζεται στο θέατρο Πάνθεον, έως τις 19 Μαρτίου.

Ο Αλέξανδρος Ρήγας υπογράφει τη σκηνοθεσία του έργου «Ωραία μου κυρία», ερμηνεύει έναν χαρακτηριστικό ρόλο στην «Κυρία της νύχτας» και μιλά για τα δύο αυτά έργα και για τη σημερινή Ελλάδα.

«Η “Ωραία μας κυρία”, μέσα από το εξαιρετικό παραμύθι του Μπέρναρντ Σο, μας αφηγείται το προσωπικό της παραμύθι και, μέσα από χιούμορ και ευαισθησία, μας ψιθυρίζει γλυκά το παραμύθι μιας χειραφετημένης Σταχτοπούτας. Ενός κοριτσιού που είναι μέσα στις λάσπες, αλλά, όπως της είπε ο κύριος Όσκαρ Ουάιλντ, κοίταζε τα αστέρια.

Η Λιάνα Περέζ, ως κυρία της νύχτας, είναι μια γυναίκα που ταξίδευε με αστερόσκονη και κάποιοι, κάπου, κάποτε, την πέταξαν στη λάσπη. Επιστρέφει να βρει δικαίωση, ζητώντας εκδίκηση και διεκδικώντας το δικαίωμά της στην αυτοδικία. Ο συγγραφέας Γιάννης Μαρής τής ψιθυρίζει, όταν είναι πλέον αργά, ότι η εκδίκηση αφήνει μια γεύση πικρή.

Προσωπικά, υποκλίνομαι τόσο στον Μπέρναρντ Σο, όσο και στον Γιάννη Μαρή».

«Πυγμαλίων - Ωραία μου κυρία»

«Το έργο του Μπέρναρντ Σο, “Πυγμαλίων”, έγινε γνωστό στην Ελλάδα με τον τίτλο “Ωραία μου κυρία”, το 1959, από την παράσταση της Αλίκης Βουγιουκλάκη στον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο στο θέατρο, αλλά και από το ομότιτλο μιούζικαλ του Τζωρτζ Κιούκορ, το 1964, με την Όντρεϊ Χέπμπορν και τον Ρεξ Χάρισον. Αποτελεί το πιο δημοφιλές έργο του μεγάλου αυτού Άγγλου δραματουργού και έχει παρουσιαστεί με τεράστια επιτυχία σε όλες τις σκηνές του κόσμου. Πρόκειται για μια κομεντί με χιούμορ και συναίσθημα, που εστιάζει στην προσπάθεια ενός διανοούμενου καθηγητή Γλωσσολογίας, στο Λονδίνο του 1912, να μεταμορφώσει μια άξεστη ανθοπώλισσα από το Κόβεντ Γκάρντεν σε μια κυρία της υψηλής κοινωνίας. Ο καθηγητής Ουίλιαμ Χίγγινς βάζει στοίχημα ότι μπορεί να μετατρέψει ένα λαϊκό αμόρφωτο κορίτσι, την Ελίζα Ντούλιτλ, σε πραγματική αριστοκράτισσα, έτσι που κανείς να μην καταλάβει την καταγωγή της. Σε αυτή την “κωμική” διαδικασία της μεταμόρφωσης, επιστρατεύονται και άλλοι, όπως ο φίλος του καθηγητή, η μητέρα του και πολλοί ακόμα. Τα πράγματα περιπλέκονται, όταν ο αλαζονικός και σνομπ καθηγητής αρχίζει να ερωτεύεται το δημιούργημά του.

Το μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή, “Η κυρία της νύχτας”, δημοσιεύτηκε σε συνέχειες, το 1955, στην εφημερίδα “Ακρόπολις”, και χαρακτηρίστηκε ως αισθηματικό θρίλερ. Η ηρωίδα, μια μοιραία γυναίκα της δεκαετίας του ’50 με το όνομα Λιάνα Περέζ, εμφανίζεται από το πουθενά, αναστατώνοντας την κοσμική κοινωνία της Αθήνας. Σαν ένας σκοτεινός άγγελος από την κόλαση, όπως ήταν και ο δεύτερος τίτλος του μυθιστορήματος, προκαλεί τον έρωτα, τον θάνατο και την καταστροφή, ψιθυρίζοντας το μοιραίο και σκοτεινό μυστικό της στα θύματά της. Τη θεατρική μεταφορά του έργου και τη σκηνοθεσία υπογράφει με μεγάλη επιτυχία η Φρόσω Λύτρα».

Πού εστιάσατε τη σκηνοθετική σας ματιά στο πιο δημοφιλές και πολυπαιγμένο έργο του Μπέρναρντ Σο;

«Αυτό, που, κυρίως, με ενδιέφερε ως αποτέλεσμα, ήταν να μεταδώσω την τρυφερότητα, αλλά και τη σκληρότητα μιας άλλης εποχής, όπου οι γραμμές μεταξύ των κοινωνικών τάξεων ήταν πιο ορατές και σκληρές, ενώ, ταυτοχρόνως, όπως συνέβαινε και θα συμβαίνει πάντα, υπήρχε ένα μικρό παράθυρο, που άφηνε χώρο στον έρωτα και στο συναίσθημα. Ήθελα όλο αυτό το μείγμα να το αποδώσω σκηνοθετικά με μία αφήγηση παραμυθιού. Αυτά ήταν ο στόχος, το όνειρο και η πρόθεση μου».

«Ο Ιωακείμογλου είναι ένας τυπικός αστός της δεκαετίας του ’50, που προσπαθεί να βιώσει το αμερικάνικο όνειρο στο Παγκράτι (γέλια). Εύκολα χρήματα, μεγάλη ζωή, χαλαρή ηθική. Ένας Έλληνας που αναπαράχθηκε –δυστυχώς- και πήρε διάφορες μορφές σε άλλες γειτονιές, π.χ. Εκάλη, Κηφισιά, σε αστικά κόμματα εξουσίας, σε εργατοπατέρες και συνδικαλιστές με δυνατή φωνή και μεγάλη τσέπη. Ο Ιωακείμογλου είναι ο εαυτός μας, που κάνουμε ότι δεν υπάρχει. Είναι το κόμμα που ψηφίσαμε, γιατί θέλαμε να πιστεύουμε σε αμερικάνικα όνειρα made in Greece. Είναι οι μεγάλες πορείες στο Σύνταγμα και οι φωτισμένοι ηγέτες που μοίραζαν δανεικά, ενοικιάζοντας ψηφαλάκια και μοιράζοντας στα πλήθη συνθήματα του τύπου “Τσοβόλα δώστα όλα!”. Είναι τα πλήθη που παραληρούν με θαυμασμό μπροστά στις λαϊκίστικες κορώνες της εξουσίας και που ζωγραφίζουν το όνειρό τους σε ένα γραφείο δύο επί δύο στη λεωφόρο Μεσογείων -μετά το μαύρο. Είναι οι επιδοτήσεις του κυρίου Ντελόρ, που γίνανε BMW, πουτάνες και σκυλάδικα στον δοξασμένο πράσινο κάμπο της αγροτιάς. Είναι το να μη φοράς γραβάτα και να μένεις στην Κυψέλη, μην και ξεχάσουμε ότι κάποτε ήσουνα καταληψίας.

Είμαστε όλοι εμείς που κανιβαλίζουμε όλους αυτούς που θαυμάζουμε, γιατί, απλούστατα, πρέπει να δικαιολογήσουμε την ασημαντότητα της ύπαρξής μας. Είναι τα γραφικά και υποκριτικά  ποσταρίσματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, του τύπου “Έξω ο Gucci από το ιερό μνημείο”, όταν το 60% των κατοίκων της πρωτεύουσας, όταν λένε Ακρόπολη, εννοούν φωτογραφίες με τα κινητά από τα ουζερί στο Θησείο. Είναι κάτι κελιά για κάτι πολιτικούς, αλλά όχι πολλούς… προς Θεού, έτσι… έναν - δυο για να βουλώσουμε τα στόματα και να χαρούν οι μάζες. Είναι τα ψεύδη των δημαγωγών που σε οδηγούν σε μετωπική σύγκρουση με τη λογική. Ο Ιωακείμογλου τρώει τα γεμιστά της κυρίας Θεανώς Φωτίου, γιατί, σίγουρα, είναι σε κάποιο πλάνο πίσω της. Περπατάει στην πλατεία Βικτωρίας, φωτογραφίζοντας τους ανέμελους και ξέγνοιαστους πρόσφυγες της κυρίας Χριστοδουλοπούλου, που λιάζονται, πίνοντας mohito στο παγκάκι του μετρό. Είναι η θάλασσα που δεν αγαπάμε πια, παρά μόνο για selfies. Είναι η ποίηση που δεν διαβάζουμε πια, είναι ο Νίκος Γκάτσος που, σίγουρα, σήμερα, δεν θα είχε κάπου να δώσει τους στίχους του. Είναι τα ακριβά μπουζούκια με καλλιτ - εχθρική έκφραση. Είναι ο μπάτσος που κοιτάζει με απορία τον πιτσιρικά, που κάνει αντίσταση στα Εξάρχεια, σπάζοντας το citroen του κυρίου Μπάμπη και καίγοντας το περίπτερο της κυρίας Μαρίας, καταφέροντας έτσι ένα δυνατό πλήγμα στο σύστημα.

«Η κυρία της νύχτας».

Ο Ιωακείμογλου είναι ο μάγκας ο Ελληναράς, που οφείλει να βρίσει τον Πέτρο Κωστόπουλο που είναι πιο ωραίος ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ, πιο πετυχημένος ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ, πιο έξυπνος ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ, που, ενδεχομένως, έκανε και καλύτερο σεξ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ. Είναι η κακομοίρικη δηθενιά των αυτοαποκαλούμενων έντεχνων, που θέλουν να περιχαρακώσουν το συντεχνιακό μαγαζάκι τους στο Εθνικό και στην Επίδαυρο, γιατί, χωρίς αυτό, δεν μπορούν να υπάρξουν. Είναι η αβάσταχτη ελαφρότητα του τίποτα στις γελοίες ομαδικές ψυχαναλύσεις στα τροπικά ριάλιτι. Είναι οι ρασοφόροι ταγοί της Εκκλησίας μας, που βαράνε πένθιμα τις καμπάνες για το σύμφωνο της συμβίωσης με γλυκά κηρύγματα μίσους και τρυφερού παραδειγματισμού στους νέους ανθρώπους. Είναι τα παιδικά τραύματα της μετα - εμφυλιακής Αριστεράς, που μας χρεώνει ακόμα γάζες και κρατάει τιμής ένεκεν τζάμπα κρεβάτι στην Εντατική. Είναι που η Φλέρυ Νταντονάκη θάφτηκε κάπου ξεχασμένη από όλους και με λάθος όνομα χαραγμένο πάνω στο μάρμαρο. Είναι τα προγνωστικά για τη eurovision, είναι το βρακί της Παπαρίζου… είναι κάποιος δημιουργός με τα αρχικά Α.Ρ., που, πολλές φορές, ξόδεψε το όποιο ταλέντο του σε ανοησίες για κάποια ευρώ παραπάνω… Ο Ιωακείμογλου είναι κάπου εδώ. Βγάλτε τα γυαλιά σας και θα μας δείτε».

Πώς αισθάνεστε για τη σημερινή Ελλάδα;

«Our name is Ioakeimoglou… (το όνομά μας είναι Ιωακείμογλου)».

«Αν πρέπει να μιλήσω σοβαρά, πράγμα για το οποίο δυσκολεύομαι μέσα σε όλο αυτό το παράλογο που ζούμε, θα έλεγα ότι όλη αυτή η παγκόσμια παραφροσύνη, που, στις μέρες μας, είναι ορατή λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας, θα ήταν μια ιδανική ευκαιρία να προσπαθήσουμε να καθαρίσουμε από τα προσωπικά μας και εθνικά μας περιττώματα. Να σταματήσουμε να χαϊδεύουμε τα αυτιά μας και τα αυτιά των άλλων, να καταλάβουμε, επιτέλους, ότι η καραμέλα “είμαστε οι καλύτεροι, γι’ αυτό και μας μισούνε όλοι” έλιωσε πια - μέχρι και το χαρτάκι μασήσαμε, να κάτσουμε να δουλέψουμε σε ό,τι ο καθένας γουστάρει και αγαπάει και να ερωτευτούμε τη ζωή σαν να μην έχει αύριο. Ούτως ή άλλως, η καταστροφή είχε πάντα ένα φλερτ με την ηδονή».

Τι σας τονώνει το ηθικό;

«Νύχτα, με το αυτοκίνητο στην Πατησίων για τσιγάρα και, μέσα σε όλα αυτά και ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ, ένα αγόρι που φιλάει στο στόμα ένα κορίτσι. Και ονειρεύονται. Τέλος».

Ταυτότητες παραστάσεων

«Η κυρία της νύχτας»: θεατρική μεταφορά - σκηνοθεσία: Φρόσω Λύτρα, σκηνογραφία: Μανόλης Παντελιδάκης, πρωτότυπη μουσική: Μιχάλης Νιβολιανίτης - Αλέξανδρος Χρηστάρας, σχεδιασμός κοστουμιών: Νίκος Χαρλαύτης, φωτογραφία και μακιγιάζ: Αχιλλέας Χαρίτος, χορογραφία: Αλέξης Φουσέκης, σχεδιασμός φώτων: Σάκης Μπιρμπίλης. Παίζουν: Λίνα Σακκά, Όθωνας Μεταξάς, Δημήτρης Γεωργαλάς, Στάθης Ματζώρος, Φανή Γέμπτου, Αγησίλαος Αλεξίου, Κατερίνα Νικολοπούλου, Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης, Αλέξης Φουσέκης και ο Αλέξανδρος Ρήγας. Τραγουδούν: Φανή Γέμτου και Όθωνας Μεταξάς. Χορεύουν: Αλέξης Φουσέκης και Αναστασία Κελέση.

«Ωραία μου κυρία»: μετάφραση - σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ρήγας, σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης, κοστούμια: Απόλλων Παπαθεοχάρης, φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου, μουσική επιμέλεια: Αλέξανδρος Ρήγας - Ησαΐας Ματιάμπα, δραματολογική επεξεργασία: Μαριλένα Παναγιωτοπούλου, κίνηση: Θοδωρής Πανάς, φωτογραφίες: Βαγγέλης Κυρής - Μιχάλης Τερζάκης, βοηθοί σκηνοθέτη: Σταμάτης Πατρώνης - Μαρία Οικονομίδη. Παίζουν: Κώστας Κόκλας, Δήμητρα Ματσούκα, Παύλος Χαϊκάλης, Χριστίνα Θεοδωροπούλου, Ορέστης Τζιόβας, Ησαΐας Ματιάμπα, Περικλής Αλμπάνης, Γαλήνη Τσεβά, Θωμάς Παλιούρας, Ιάσων Παπαματθαίου, Αντώνης Καφετζόπουλος, Μπέτυ Λιβανού, Γιούλη Αγγελή, Δημήτρης Γαλάνης, Γιώργος Γκολφινόπουλος, Κωνσταντίνα Λουλούδη, Έλενα Μετζέλου, Γιώργος Μπανταδάκης, Ελευθερία Παρασκευά, Δημήτρης Τσιώκος, Κωνσταντίνος Φασίλης.

«Πυγμαλίων - Ωραία μου κυρία»

«Η κυρία της νύχτας»: θέατρο Κιβωτός: Πειραιώς 115 - Γκάζι, τηλ.: 210 3427426. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο: 21:00, Κυριακή: 19:00. Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά. Τιμές εισιτηρίων: γενική είσοδος: 18 ευρώ, μειωμένο (φοιτητικό, ΑΜΕΑ, πολύτεκνοι, άνω των 65): 12 ευρώ, ανέργων: 10 ευρώ.

«Ωραία μου κυρία»: θέατρο Πάνθεον: Πειραιώς 166 - Ταύρος, τηλ.: 210 3471111. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη και Κυριακή: 19:00, Παρασκευή και Σάββατο: 20.30. Τιμές εισιτηρίων: πλατεία: 40, 30 και 25 ευρώ, θεωρείο Α΄: 30, 25 και 15 ευρώ, θεωρείο Β΄: 25 και 15 ευρώ, μειωμένο (φοιτητικό, ΑΜΕΑ, πολύτεκνοι, άνω των 65 και ανέργων): 15 ευρώ σε συγκεκριμένες ζώνες, ειδικές τιμές για ομαδικές κρατήσεις στο ταμείο του θεάτρου και στο 210 3638264.

Προπώληση εισιτηρίων και για τις δύο παραστάσεις: ταμεία αντίστοιχου θεάτρου, καταστήματα Γερμανός, τηλεφωνικά: 210 8938111 και 210 8938250, ηλεκτρονικά: theatrikesskines.gr και tickethour.gr.