Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Μόλις πάμε να βάλουμε σε τάξη την εξελισσόμενη ιστορία της αξιολόγησης, με τις μεταλλάξεις, τις συνέχειες, τις ασυνέπειες και τις μεταβλητές, νέες μικρο-ιστορίες μας αποσπούν το ενδιαφέρον.
Φαινομενικά δεν έχουν σχέση με τον στόχο της διαπραγμάτευσης, τον συμβιβασμό, την υπέρβαση της κρίσης και την εξεύρεση λύσης. Φαινομενικά εξυπηρετούν μικροκομματικούς σκοπούς και προσωπικές επιδιώξεις ή αγκυλώσεις.
Φαινομενικά, γιατί όλα συνδέονται με κάποιον τρόπο μαγικά ή τραγικά. Εσείς αποφασίζετε.
Ο υπουργός Εσωτερικών θεωρεί ότι πρέπει να ανοίξει η συζήτηση της μετατροπής της εργασιακής σχέσης των χιλιάδων συμβασιούχων σε αορίστου χρόνου. Τώρα είναι η ώρα, όπως είναι η χώρα; Τώρα δεν είναι ώρα να σταματήσει η αναπαραγωγή της «κακής πρακτικής» της συνεχούς ανανέωσης συμβάσεων;
Βουλευτές της Ν.Δ. και των ΑΝΕΛ καταθέτουν ερώτηση στη Βουλή για το «ανεκπλήρωτο τάμα του έθνους περί ανεγέρσεως Ιερού Ναού του Σωτήρος Χριστού στην Αθήνα». Την απόφαση είχε λάβει το 1829 η Δ’ Εθνοσυνέλευση. Τώρα είναι η ώρα, όπως είναι η χώρα να δοξάσουμε τον Σωτήρα για την απελευθέρωση; Αφήστε, που την τελευταία φορά που κινηθήκαμε στη λογική «μην τάξεις σ’ άγιο κερί...» ήταν επί χούντας, οπότε ανέβηκε το έργο «τα λεφτά πούντα». «Γιατί, πριν ακόμα κτισθεί, πριν καν γίνουν τα σχέδια για την κατασκευή του, δαπανήθηκαν -λες από θαύμα- τα 406 εκατομμύρια δραχμές από τα 453 εκατομμύρια που είχαν τελικά συγκεντρωθεί». («Νέα», 26.1.74).
Δύο μόνο περιπτώσεις, για τις οποίες δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις, αν πρέπει να καταθέσεις τα όποια αποθέματα αντοχής, αφού «στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς» ή να σκίσεις από αηδία το σελοφάν για ν’ ανασάνεις.
Δύο μόνο περιπτώσεις, που αν τις ξεφλουδίσεις δεν απορείς πώς χαμηλώνουν όλα τριγύρω κάθε τόσο, αλλά πώς ψήλωσαν κάπου, κάποτε και συνειδητοποιείς πως δεν σε σώζουν Παρθενώνες όταν έχεις συμβιβαστεί με τους τεχνητούς λειμώνες.
