Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Ο Τζορτζ Σόρος προειδοποίησε προ ημερών πως η Ευρωπαϊκή Ένωση, αν δεν αλλάξει, θα διαλυθεί. Και δεν είναι ο μόνος. Πολλοί αναγνωρίζουν ότι για να σωθεί το ευρωπαϊκό εγχείρημα απαιτούνται τολμηρές αλλαγές.
Ενθαρρυμένοι, ωστόσο, από τα σενάρια αποσύνθεσης, οι υπέρμαχοι του Frexit, του Italexit ή και του Grexit (που επανέρχεται αίφνης στο προσκήνιο) μιλούν για ανάκτηση της «εθνικής κυριαρχίας», του «ελέγχου», της «ανεξαρτησίας».
Υπάρχουν και εκείνοι που τόλμησαν την έξοδο. Ας δούμε, λοιπόν, πώς δρουν οι έχοντες ανακτήσει την «ανεξαρτησία» τους Βρετανοί. Το Λονδίνο τρέχει βιαστικά στην αγκαλιά του Τραμπ, τις θέσεις του οποίου είχε προ ολίγων μηνών αποκηρύξει.
Σε ποια γλώσσα μιλούν μία πρωθυπουργός η οποία δηλώνει υπέρμαχος της παγκοσμιοποίησης και θέλει να καταστήσει τη Βρετανία «πρωταθλήτρια» του ελεύθερου εμπορίου και ένας πρόεδρος ο οποίος αντιλαμβάνεται το ελεύθερο εμπόριο ως «εισβολείς που κατασκευάζουν τα πράγματά μας και κλέβουν τις θέσεις εργασίας»;
Τι αξίες μοιράζονται μία κυβέρνηση η οποία έχει μουσουλμάνο υπουργό με την κυβέρνηση που απαγορεύει σε μουσουλμάνους να εισέλθουν στη χώρα; Τι κι αν η Τερέζα Μέι είχε επικρίνει τη στροφή Τραμπ στον προστατευτισμό, τη στάση του απέναντι στο ΝΑΤΟ, τα σχόλιά του για τους μουσουλμάνους και τις γυναίκες; Όλα έσβησαν, γιατί «τα ετερώνυμα έλκονται». Η Βρετανία βέβαια, πάντα, διατηρούσε στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Στο παρελθόν η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε κάνει τα στραβά μάτια στην απόφαση του Ρόναλντ Ρίγκαν να εισβάλει στη Γρενάδα και ο Τόνι Μπλερ σύρθηκε από τον Τζορτζ Μπους στον πόλεμο του Ιράκ.
Υπάρχει, όμως, μία ειδοποιός διαφορά, παρατηρούν αναλυτές. Οι Ρίγκαν και Μπους μοιράζονταν κοινές θέσεις για την οικονομία, την ασφάλεια, τη διεθνή τάξη με τις τότε βρετανικές κυβερνήσεις. Αυτό δεν ισχύει σήμερα. Σήμερα έχουμε κάτι άλλο. Είναι το Brexit που υποχρεώνει το Λονδίνο να αποδείξει στους Ευρωπαίους ότι έχει ισχυρούς συμμάχους.
Σε αυτή την κατεύθυνση θέλει να κλείσει εμπορική συμφωνία το ταχύτερο δυνατόν και φέρεται να είναι έτοιμο για υποχωρήσεις, όπως το να ανοίξει το Εθνικό Σύστημα Υγείας στις αμερικανικές επιχειρήσεις και να χαμηλώσει αισθητά τα στάνταρντ για το περιβάλλον και την προστασία των καταναλωτών.
Ακόμη και μία μεγάλη χώρα, όπως η Βρετανία, «απαλλασσόμενη» από την Ε.Ε., έχει ανάγκη να προσκολληθεί σε μία μεγαλύτερη δύναμη, με όποιο κόστος. Ας το έχουν αυτό κατά νου όσοι ευαγγελίζονται «ηρωική έξοδο».
