Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η Ελλάδα έχασε έντεκα θέσεις στη διεθνή κατάταξη της διαφάνειας το 2016, κατρακυλώντας στην 69η θέση επί συνόλου 168 χωρών, ενώ το 2015 είχε βελτιώσει τη θέση της από την 58η στην 69η. Ό,τι κερδίσαμε δηλαδή το ένα έτος, το χάσαμε το επόμενο.
Για πολλοστή φορά να υπενθυμίσουμε ότι «διαφθορόμετρο» δεν υπάρχει, στον δείκτη αντίληψης βασίζονται οι εκθέσεις. Ρωτούν οι άνθρωποι της Διεθνούς Διαφάνειας τον Σουηδό, τον Μποτσουανό, τον Τούρκο, τον Νεοζηλανδό, τον Γερμανό, τον Δανό, τον Σομαλό, τον Έλληνα αν αναγκάζονται να καταβάλουν χρήματα για να λάβουν υπηρεσίες που θα έπρεπε να απολαμβάνουν δωρεάν, αν υπάρχει τήρηση των διαδικασιών κ.λπ.
Εντάξει, δεν γίνεται ακριβώς έτσι, δεν κάνουν δημοσκοπήσεις δρόμου, ούτε ένας και μόνο φορέας του επιχειρηματικού κόσμου και ειδικών αναλυτών εκφράζει άποψη. Όπως και να ,χει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Μείναμε μετεξεταστέοι. Πάλι.
Γίναμε περισσότερο διεφθαρμένοι το 2016, μήπως καταναλώσαμε περισσότερα σκάνδαλα, οπότε επηρεάστηκε αναλόγως και η βαθμολογία μας, μήπως η κόπωση έπειτα από επτά χρόνια μαγκούρας μάς έκανε λιγότερο ανεκτικούς κι ανοίγουν στόματα;
Όπως και να ,χει, και οι άλλοι, με τους οποίους είμαστε υποχρεωμένοι να συνυπάρξουμε και να συνεργαστούμε, με το ίδιο μέτρο κρίθηκαν.
Μείναμε μετεξεταστέοι. Εστιάζουμε στη διαφθορά μεγάλης κλίμακας, στη μίζα και το ίζημα, αν και με ισχνά αποτελέσματα, και υποφωτίζουμε τη μικροδιαφθορά, για την οποία υπάρχει μια ιδιότυπη ανοχή, μια σιωπηρή συναίνεση. Γρηγορόσημα και λαδώματα προκαλούν εθισμό, ο εθισμός τα αναπαράγει.
Μια κατάσταση με θύτες και θύματα, σε εναλλασσόμενους ρόλους, αλλά στο ίδιο ρεπερτόριο. Άλλαξε λίγο κάποια χρόνια της κρίσης, γιατί άδειασε η χύτρα, πέρασε και το «φακελάκι» κρίση, αλλά επανήλθε δυναμικά, γιατί «η διαφθορά αξίζει τον κόπο».
«...Αι, όσον είναι/τυφλή και αισχροτέρα /η διαφθορά, τοσούτον/ταχυτέρως ανοίγονται/σωτήριοι θύραι...». Αχ, ποιητά μου, χρόνοι επέρασαν πολλοί, μα δεν τις κλείνει κάποιος.
