Η σημερινή αποχώρηση, ή «αναδιάταξη», των συριακών στρατευμάτων που βρίσκονται στο Λίβανο αποτελεί ένα ακόμη εντυπωσιακό παραπροϊόν της «λιβανικής επανάστασης». Θα αποτελέσει άραγε αυτή η επανάσταση παράδειγμα για όλη τη Μέση Ανατολή; Το βέβαιο είναι, γράφει ο Ντέιβιντ Χερστ στην «Guardian», ότι ετοιμάζεται κάτι καινούργιο, και πολύ σημαντικό.
Λένε πως οι δολοφονίες μερικές φορές επιταχύνουν την ιστορία. Η ωμή δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι, που ένωσε όλους τους Λιβανέζους, εντάσσεται οπωσδήποτε σε αυτή την περίπτωση. Για τους Λιβανέζους, η συριακή δύναμη κατοχής είναι ένοχη μέχρι να αποδείξει την αθωότητά της. «Οι λιβανέζοι αδελφοί μας σήμερα μας μισούν», λέει με πικρία ένας εξέχων Σύρος διαφωνών. «Η κυβέρνησή μας δεν μας συμβουλεύτηκε πριν από 29 χρόνια, όταν μπήκε στο Λίβανο. Δεν θα μας συμβουλευτεί ούτε όταν φύγει. Και οπωσδήποτε πρέπει να φύγει».
Αυτό είναι το τελευταίο που θέλει το μπααθικό καθεστώς της Συρίας. Γιατί φοβάται ότι η αποχώρησή του από το Λίβανο θα σημάνει και το δικό του τέλος. «Ολοκληρωτική ήττα στο Λίβανο σημαίνει ολοκληρωτική ήττα στο εσωτερικό της Συρίας», λέει ένας άλλος διαφωνών.
Πρώτον, επειδή αν αποχωρήσει από το Λίβανο, η Συρία θα χάσει το μοναδικό εργαλείο που διαθέτει για να ασκεί περιφερειακή επιρροή σε μια Μέση Ανατολή με όλο και πιο αμερικανικό «χρώμα».
Δεύτερον, επειδή η διεξαγωγή δίκαιων εκλογών στο Λίβανο, μετά τις εκλογές που έγιναν στο Ιράκ και την Παλαιστίνη, θα ενθαρρύνει τους Σύρους να διεκδικήσουν κι αυτοί μια ανάλογη εξέλιξη.
Προς το παρόν, οι Σύροι δεν μπορούν να εξεγερθούν όπως οι Λιβανέζοι. Δεν διαθέτουν την αναγκαία οργανωμένη αντιπολίτευση, προϊόν των δημοκρατικών παραδόσεων που η «συροποίηση» του Λιβάνου προσπαθούσε να καταπνίξει. Αυτό που έκανε η εξέγερση του Λιβάνου ήταν να προσθέσει μια νέα διάσταση στη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στη σκληροπυρηνική κυρίαρχη τάξη της Δαμασκού. Οι πιέσεις για μεταρρύθμιση και εκδημοκρατισμό θα αυξηθούν. Η Δαμασκός γνωρίζει πλέον ότι χωρίς μεταρρυθμίσεις, το καθεστώς δεν μπορεί να επιβιώσει.
Για τον γνωστό λιβανέζο αρθρογράφο Σαμίρ Κασίρ, «η εθνικιστική υπόθεση των Αράβων έχει συμπυκνωθεί σήμερα σε ένα σκοπό: την απαλλαγή από τα καθεστώτα της τρομοκρατίας και των πραξικοπημάτων και την ανάκτηση της ελευθερίας, ως προϋπόθεση για την αραβική αναγέννηση. Ο ισχυρισμός ότι τα δεσποτικά καθεστώτα αποτελούν την ασπίδα του εθνικισμού κατέρρευσε. Η Βηρυτός έγινε η παλλόμενη καρδιά ενός νέου αραβικού εθνικισμού».
Η λιβανική εξέγερση, συνεχίζει ο Ντέιβιντ Χερστ, είναι αυθεντική, όσο κι αν υποστηρίζεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Αλλά προσφέρει την ευκαιρία στους νεο-συντηρητικούς της Ουάσινγκτον να μιλούν για «άνοιξη της Μέσης Ανατολής». Η Μέση Ανατολή είναι ανυπόμονη, θέλει να απαλλαγεί από τις τυραννίες, είπε πριν από λίγες μέρες ο διευθυντής του Middle East Forum, Ντάνιελ Πάιπς, ο οποίος ωστόσο αναγνωρίζει και τους κινδύνους. «Υπάρχει κίνδυνος με τους Σιίτες στο Ιράκ, και θα υπάρξουν στιγμές με τη Συρία που θα πούμε ότι ήταν καλύτερα όταν είχαμε να κάνουμε με τον Ασαντ. Γι' αυτό, η δημοκρατική διαδικασία πρέπει να είναι αργή και σταδιακή, ενσωματώνοντας τις αξίες που η Δύση χρειάστηκε χρόνια για να κατακτήσει: τη νομιμότητα, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, την ελευθερία της έκφρασης».
Πηγές: The Guardian, La Repubblica, ΑΠΕ
