Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Μονόδρομο αποτελεί για την κυβέρνηση η ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, καθώς η θετική της έκβαση φέρνει ποσοτική χαλάρωση και έξοδο στις αγορές.
Σε διαφορετική περίπτωση, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις, ο μόνος δρόμος που ανοίγει είναι αυτός των εκλογών, φέρνοντας και πάλι στο προσκήνιο την πολιτική αστάθεια. Τη μεγαλύτερη δηλαδή απειλή για την όποια ανάκαμψη, καθώς επιτείνονται τα προβλήματα της ήδη δοκιμαζόμενης οικονομίας, με ό,τι φυσικά αυτό συνεπάγεται για μισθούς, συντάξεις, φόρους, ρευστότητα, θέσεις εργασίας.
Η εξίσωση αναμφίβολα είναι δύσκολη, καθώς τα προβλήματα είναι πολλά και ορισμένα «επικίνδυνα», όπως το σκληρό μπρα ντε φερ μεταξύ Ευρωπαίων και ΔΝΤ όσον αφορά τα μέτρα για τη μετά το 2018 περίοδο.
Με δεδομένη τη δέσμευση της χώρας για πλεονάσματα 3,5% από το 2019 και για αρκετά έτη μετά, ζητούμενο πλέον είναι κατά τις συζητήσεις εάν αυτά θα περιγραφούν αναλυτικά ή θα επικαλυφθούν με έναν καινούργιο όρο, όπως ο νέος μηχανισμός στον οποίο διόλου τυχαία αναφέρθηκε πρόσφατα στη Βουλή ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ώστε να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις εντός και εκτός κυβερνητικού σχήματος.
Το δεύτερο σενάριο, ευνοϊκότερο και για την κυβέρνηση, κερδίζει συνεχώς έδαφος μεταξύ των εμπλεκόμενων μερών, καθώς έχει ένα ισχυρό πλεονέκτημα έναντι της ρήξης. Δεν ενεργοποιεί τον ωρολογιακό μηχανισμό των ελληνικών εκλογών, που ενδέχεται να έχει παρενέργειες και στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που σείεται συθέμελα λόγω Brexit, ιταλικού δημοψηφίσματος και ραγδαίας ανόδου του λαϊκισμού.
Με τις επικείμενες δε σε Ολλανδία και Γερμανία εκλογές, τα αποτελέσματα των οποίων μπορεί να κρίνουν ακόμη και την τύχη του ευρώ, το μίγμα γίνεται εκρηκτικό.
Υπάρχουν λοιπόν «χαρτιά» και η παρτίδα δεν πρέπει να θεωρείται χαμένη. Σίγουρα είναι και πάλι δύσκολη, όπως σίγουρο είναι ότι χρειάζονται επιδέξιοι χειρισμοί από ικανούς παίκτες για να αποφευχθούν για μια ακόμη φορά τα χειρότερα.
Η μέχρι σήμερα βέβαια πορεία δεν αφήνει πολλά -ίσως κανένα- περιθώρια αισιοδοξίας. Όμως επιτέλους κάποια στιγμή το πολιτικό προσωπικό θα πρέπει να σταματήσει να βάζει στην ίδια ζυγαριά τις μικροκομματικές επιδιώξεις με το αύριο της χώρας και των πολιτών της.
Αλλά όπως λέει και μια, διόλου τυχαία, γερμανική παροιμία, «οι δυνατοί έχουν θέληση και οι αδύναμοι ελπίδα». Κι εμείς τις ελπίδες μας τις έχουμε αφήσει προ πολλού στις πύλες της «κολάσεως» των μνημονίων…
