Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Η στάση του κ. Μητσοτάκη είναι ενδεικτική μιας σαφούς στρατηγικής που έχει όνομα “4ο Μνημόνιο”. Αυτό που επιδιώκει είναι η αποτυχία των διαπραγματεύσεων και της συζήτησης για το χρέος, ο αποκλεισμός της χώρας απ’ το πρόγραμμα χαλάρωσης της ΕΚΤ».
Αν υποθέσουμε ότι επιδιώκει αυτά τα φοβερά και τρομερά, όπως τον κατηγορεί ο πρωθυπουργός, με ποιον τρόπο μπορεί να πιέσει, ώστε να τα πετύχει; «Εύχονται την αποτυχία και ζητούν εκλογές», συμπλήρωσε. Α, με τις ευχές κάνουν μάγια. Επειδή, όμως, δεν πολυπιστεύουν στην αποτελεσματικότητα των ευχών, κλείνουν το μάτι στους σκληρούς των δανειστών «κρατήστε, ώστε να αναγκάσετε την ελληνική κυβέρνηση να υποχωρήσει».
«Το σχέδιο του κ. Μητσοτάκη είναι να οδηγηθεί η χώρα σε αδιέξοδο για να φέρει αυτός 4ο μνημόνιο». Το «αυτός» που τρυπώνει στην πρόταση είναι που με μπερδεύει. Το θέμα, δηλαδή, είναι ποιος θα φέρει το 4ο μνημόνιο ή ότι διά της επανάληψης το επερχόμενο απογυμνώνεται, φανερώνεται στην πιο λαμπρή ελαφρότητά του;
Το θέμα, δηλαδή, είναι ποιος θα φέρει το 4ο μνημόνιο ή ότι γίνεται δεδομένο; Μη μένουμε στα ονόματα. Οι νονοί να ,ναι καλά και βαφτίσια γίνονται τρελά.
Ακόμη και με το καλό σενάριο (έως το τέλος του έτους κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και πράσινο φως για την απομείωση του δημόσιου χρέους) ή με το ενδιάμεσο (Ε.Ε. και ΔΝΤ δεν φτάνουν σε συμφωνία μέχρι να ορκιστεί ο Τραμπ τον Ιανουάριο, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τη θέση των ΗΠΑ σχετικά με τις πρακτικές του Ταμείου στην Ευρώπη), το 4ο μνημόνιο είναι σοβαρό ενδεχόμενο. Για το κακό σενάριο δεν το συζητάμε, τις καρδιές μας να χαλάμε.
Ας πάρουμε το καλό σενάριο, για να δώσουν οι δανειστές και μεσομακροπρόθεσμα μέτρα ρύθμισης του χρέους, έστω σε επίπεδο προσδιορισμού, θα ζητήσουν δεσμεύσεις. Αυτό είναι τα μνημόνια. «Διευκολύνσεις» με έλεγχο και όρους. Αλλά, αυτό μετά από τρία μνημόνια σχεδόν δεν το προσέχεις, γιατί ξέρεις τι (δεν) θα έχεις.
