Οι υποθέσεις για το ποιος θα είναι ο επόμενος θρησκευτικός ηγέτης των Ρωμαιοκαθολικών μετά το θάνατο του Πάπα, μπορούν να θεωρηθούν παρακινδυνευμένες. Ο ίδιος ο Ιωάννης Παύλος ήταν αουτσάιντερ και η εκλογή του είχε προκαλέσει έκπληξη σε όλον τον κόσμο. Ωστόσο, ορισμένοι Kαρδινάλιοι πιστεύεται ότι έχουν περισσότερες πιθανότητες. Ο κατάλογος των βασικότερων διεκδικητών που ακολουθεί, ασφαλώς δεν είναι πλήρης, αφού οι υποψήφιοι δεν ανακοινώνουν επισήμως τα σχέδιά τους.
Φράνσις Αρίνζε (Νιγηρία). Γεννημένος την 1η Νοεμβρίου 1932 στο χωριό Εζιοβέλε, ο Καρδινάλιος Αρίνζε υπήρξε επί 20 χρόνια ο εκπρόσωπος του Βατικανού για τις σχέσεις με το Ισλάμ, ένα γεγονός που ενδέχεται να λάβει σοβαρά υπόψη του το Κογκλάβιο κατά την εκλογή του επόμενου Πάπα. Για το λόγο αυτό εικάζεται ότι μπορεί να γίνει ο πρώτος Αφρικανός Πάπας. Θεωρείται συντηρητικός και είναι επικεφαλής του τμήματος θείας λατρείας. Ο Αρίνζε προέρχεται από οικογένεια ανιμιστών και βαπτίστηκε Καθολικός σε ηλικία 9 ετών.
Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο (Αργεντινή). Ο Αρχιεπίσκοπος του Μπουένος Αιρες διακρίνεται για τη σεμνότητά του. Γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1936 και σπούδασε χημικός. Ζει μια απλή ζωή, σε ένα λιτό διαμέρισμα και κυκλοφορεί στην πόλη με τη δημόσια συγκοινωνία. Ωστόσο, πιστεύεται ότι μειονεκτεί έναντι των υπολοίπων υποψηφίων επειδή είναι Ιησουίτης. Το τάγμα αυτό δεν έχει αναδείξει κανέναν Πάπα, αφού τα μέλη του θεωρείται ότι πρέπει να αποφεύγουν τις εκκλησιαστικές τιμές.
Ντάριο Καστριγιόν Ογιος (Κολομβία). Ο Καρδινάλιος Καστριγιόν Ογιος γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1929 και θεωρείται από τους ισχυρούς υποψηφίους λόγω της μεγάλης εμπειρίας που έχει αποκτήσει τόσο στην πατρίδα του, όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Λατινικής Αμερικής, αλλά και στο Βατικανό. Τη δεκαετία του 1980 και στις αρχές του 1990 υπήρξε γραμματέας και αργότερα πρόεδρος της CELAM, της διάσκεψης των Λατινοαμερικάνων επισκόπων. Από το 1996 είναι επικεφαλής της πανίσχυρης Συνέλευσης του Κλήρου που ασχολείται με τους ιερείς σε ολόκληρο τον κόσμο.
Γκόντφριντ Ντάνεελς (Βέλγιο). Ο αρχιεπίσκοπος των Βρυξελλών είναι ένας χαρισματικός ομιλητής και θεωρείται ως βασικός διεκδικητής του αξιώματος από την ομάδα των φιλελευθέρων. Γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου 1933 και έχει ταράξει τα νερά στο Βατικανό, καθώς ζήτησε να επιτραπεί στις γυναίκες να αναλαμβάνουν θέσεις που σήμερα κατέχουν μόνο οι Καρδινάλιοι. Επίσης υποστηρίζει ότι τα προφυλακτικά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την καταπολέμηση του AIDS και επιδιώκει να έχουν λόγο στη διοίκηση της Εκκλησίας οι τοπικοί επίσκοποι.
Ιβάν Ντίας (Ινδία). Μολονότι γεννήθηκε στη Βομβάη στις 14 Απριλίου 1936, ο Καρδινάλιος Ντίας πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του στο εξωτερικό, και επέστρεψε στην πατρίδα του μόλις το 1997. Υπηρέτησε ως διπλωμάτης το Βατικανό στη Σκανδιναβία, την Ινδονησία, τη Μαδαγασκάρη, την Γκάνα, τη Νότια Κορέα και την Αλβανία. Επίσης ήταν επικεφαλής της υπηρεσίας του Βατικανού για τις σχέσεις με τις κομμουνιστικές χώρες. Μιλάει άπταιστα αγγλικά, ιταλικά, γαλλικά, ισπανικά και φυσικά τη μητρική του γλώσσα, τη χίντι.
Κλαούντιο Χούμες (Βραζιλία). Ο Αρχιεπίσκοπος του Σάο Πάολο γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου 1934 και θεωρείται συντηρητικός. Ενθερμος υποστηρικτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των φτωχών, επικρίνει τις κυβερνητικές πολιτικές που, όπως λέει, αυξάνουν την ανεργία. Ωστόσο, έχει πάρει αποστάσεις από το Κίνημα των Ακτημόνων της Βραζιλίας, που καλεί τους άνεργους εργάτες γης να καταλάβουν τα ακαλλιέργητα χωράφια.
Γιόζεφ Ράτσινγκερ (Γερμανία). Από το 1981 ο Καρδινάλιος Ράτσινγκερ είναι ο θεματοφύλακας του δόγματος στο Βατικανό. Ως επικεφαλής της Συνέλευσης για το Δόγμα της Πίστης (CDF, η διάδοχη κατάσταση της Ιεράς Εξέτασης) πήρε μέτρα κατά της φιλελεύθερης θεολογίας στη Λατινική Αμερική και κατήγγειλε τη σεξουαλική απελευθέρωση στη Δύση. Το 2000 προκάλεσε την οργή των Προτεσταντών χαρακτηρίζοντας "ανεπαρκείς" τις εκκλησίες τους. Γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1927 και θεωρείται από τους στενότερους συμβούλους του Πάπα Ιωάννη Παύλου.
Νίκολας δε Χέσους Λόπες Ροντρίγκες (Δομινικανή Δημοκρατία). Ο Καρδινάλιος Ροντρίγκες γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1936 και θεωρείται συντηρητικός. Εγινε αρχιεπίσκοπος του Σάντο Ντομίνγκο το 1981, στη σχετικά νεαρή ηλικία των 45 ετών. Προωθεί τα τηλεοπτικά ευαγγελικά προγράμματα στη χώρα του και αυτά που απευθύνονται στους ισπανόφωνους στις ΗΠΑ. Ωστόσο, έχει ελάχιστη εμπειρία από τη γραφειοκρατία του Βατικανού.
Τζιοβάνι Μπατίστα Ρε (Ιταλία). Ο Ρε (το όνομά του σημαίνει "βασιλιάς" στα ιταλικά) γεννήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1934 και πιστεύεται ότι γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τη λειτουργία του Βατικανού. Θεωρείται υπερσυντηρητικός και έχει βοηθήσει να επιλυθούν ορισμένα από τα πλέον ακανθώδη διοικητικά ζητήματα. Εχει υπηρετήσει στο πανίσχυρο Κογκλάβιο των Επισκόπων.
Οσκαρ Αντρές Ροντρίγκες Μραδιάγκα (Ονδούρα). Αλλος ένας ισχυρός υποψήφιος από τη Λατινική Αμερική και από τους νεώτερους Καρδινάλιους στο Κογκλάβιο αφού γεννήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 1942. Υπερασπιστής των φτωχών, που πιστεύει ότι η λύση τα προβλήματα του Τρίτου Κόσμου είναι η κοινωνική δικαιοσύνη. Επίσης είναι ανοιχτός στη συνεργασία με άλλες Εκκλησίες. Μιλάει ισπανικά, αγγλικά, ιταλικά, γαλλικά, πορτογαλικά και γερμανικά.
Κριστόφ Σένμπορν (Αυστρία). Ο μειλίχιος Καρδινάλιος της Βιένης έχει όλα τα προσόντα για να εκλεγεί Πάπας, εκτός από ένα: την ηλικία, αφού γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1945. Είναι ευρυμαθής, πολύγλωσσος, επικοινωνιακός, ειδικός στη φιλοσοφία και στην ψυχολογία και βαθιά θρησκευόμενος. Ανήκει στο τάγμα των Δομινικανών.
Αντζελο Σκόλα (Ιταλία). Ο Καρδινάλιος της Βενετίας Αντζελο Σκόλα γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1941 και θεωρείται συντηρητικός, αλλά ανοιχτόμυαλος. Υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λατερανού και το 1995 τέθηκε επικεφαλής του Ινστιτούτου Γάμου και Οικογένειας που σύστησε ο Πάπας.
Ντιονίτζι Τεταμάνζι (Ιταλία). Ο επικεφαλής της πανίσχυρης αρχιεπισκοπής του Μιλάνου θεωρείται και ο βασικότερος από τους Ιταλούς υποψηφίους. Ο "μικρός Λομβαρδός", όπως τον αποκαλούν, γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1934, έχει πολλούς φίλους και ελάχιστους εχθρούς. Είναι πολυγραφότατος αλλά, γεγονός ασυνήθιστο για καρδινάλιο, δεν μιλάει ξένες γλώσσες, και δεν έχει ταξιδέψει πολύ έξω από την Ιταλία. Το 2001 είχε ταχθεί υπέρ των διαδηλωτών κατά της παγκοσμιοποίησης στη σύνοδο της G8.
Πηγή: ΑΠΕ, Reuters
