Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Ποτέ μη λες ποτέ. Η ζωή κάνει κύκλους και πολλές φορές σε φέρνει μπροστά σε καταστάσεις και πρόσωπα τα οποία μπορεί στο παρελθόν να καταδίκαζες και να «πετροβολούσες».
Διότι εάν πραγματοποιηθεί η επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στη χώρα μας, πόσοι άραγε θα διαδηλώνουν στους δρόμους και θα καίνε την Αθήνα;
Δεν είναι άλλωστε τόσο μακρινές επισκέψεις Αμερικανών αξιωματούχων, που είχαν δημιουργήσει θύελλα αντιδράσεων κατά της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της υπερδύναμης και του καπιταλιστικού άκρως νεοφιλελεύθερου μοντέλου που πρεσβεύει.
Βέβαια και τότε και σήμερα οι Αμερικανοί δεν έρχονται ως «εχθροί των λαών», αλλά ως σύμμαχοι που θέλουν να μας στηρίξουν. Είναι δε γεγονός ότι τέτοια στήριξη, ειδικά όσον αφορά την προσπάθεια που καταβάλλεται για την απομείωση του χρέους, ουδέποτε τα τελευταία χρόνια έχουμε δει σε μνημονιακή κυβέρνηση.
Όμως οι ΗΠΑ δεν λένε τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από όσα υποστηρίζει το ΔΝΤ σε όλες τις εκθέσεις του για την ελληνική οικονομία. Το οξύμωρο δε είναι ότι το ΔΝΤ εξακολουθεί να είναι ο μεγάλος «εχθρός», πάντα πρέπει να υπάρχει ένας, φταίει για όλα τα δεινά της οικονομίας και είναι υπεύθυνο για όλες τις κυβερνητικές υποχωρήσεις, αφού θέλει μονίμως μεταρρυθμίσεις.
Το ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός δεν μπόρεσε να κρατήσει ούτε μια από τις γνωστές και πολυδιαφημισμένες «κόκκινες» γραμμές φταίει το ΔΝΤ.
Όχι η ανεπάρκεια των επιχειρημάτων, όχι η έλλειψη συγκεκριμένων προγραμμάτων, σχεδίων και εναλλακτικών λύσεων. Ξεχνούν ορισμένοι ότι το ΔΝΤ, όπως και οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί, θέτουν τους στόχους.
Το πώς θα φτάσουμε ως εκεί είναι δική μας εθνική υπόθεση, δηλαδή ποιο μοντέλο φοροεπιδρομής θα διαλέξουμε. Το ερώτημα λοιπόν είναι πώς θα υποδεχθεί η κυβέρνηση τον Αμερικανό πρόεδρο, ως φίλο ή ως εχθρό;
Όχι λόγω των ιδεοληψιών του παρελθόντος, αλλά γιατί δεν υπάρχει Αμερικανός αξιωματούχος που να μην υποστηρίζει τη μείωση του χρέους, υπό την προϋπόθεση να προχωρήσουν πρώτα όλες οι μεταρρυθμίσεις. Τις οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, και η κυβέρνηση κρίνει αναγκαίες για να περάσει η οικονομία από τον επταετή κύκλο ύφεσης στην ανάπτυξη.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι επί της ουσίας συμφωνούμε σε όλα με τις θέσεις του ΔΝΤ, αλλά σε ορισμένους δεν αρέσει για καθαρά μικροκομματικούς λόγους.
Συμφωνούμε και με τις ΗΠΑ, που επίσης δυσαρεστεί συγκεκριμένο κομματικό ακροατήριο. Έτσι, πολύ απλά, η κυβέρνηση τους ευχαριστεί όλους πίσω από τις κλειστές πόρτες, μόνο που δεν το λέει ανοιχτά… αφού πειράζει την κομματική υγεία.
