Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Πού θα βρίσκεται η χώρα σε έναν χρόνο από τώρα; Στον δρόμο για ένα τέταρτο μνημόνιο, όπως εκτιμά το ινστιτούτο Bruegel, ή σε τροχιά ανάκαμψης και στις αγορές; Ό,τι κι αν απαντήσει κανείς, κινδυνεύει να διαψευστεί. Αυτό συνέβη με τα σενάρια που έβλεπαν το φως πριν από έναν χρόνο.
Οι αισιόδοξοι έβλεπαν τότε στο φθινόπωρο του 2016 ανοιξιάτικες αχτίδες αισιοδοξίας. Μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις θα προχωρούσαν, η εμπιστοσύνη των εταίρων θα είχε ανακτηθεί, η θέση του ΔΝΤ θα είχε ξεκαθαρίσει, η διαπραγμάτευση για την ελάφρυνση του χρέους θα είχε ανάψει.
Τα ελληνικά ομόλογα θα ήταν στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, στηρίζοντας τράπεζες και πραγματική οικονομία. Άλλοι, πάλι, έβλεπαν βαρυχειμωνιά: συγκρούσεις, απειλές για Grexit και ασφυξία, πολιτική και κοινωνική αναταραχή.
Αυτό που κανείς δεν είχε υπολογίσει ήταν η προσήλωσή μας στην... ακινησία. Τον τελευταίο χρόνο δεν κάναμε ούτε βήματα προόδου ούτε βουτιά στον γκρεμό. Κάναμε μία ωραιότατη στροφή 360 μοιρών - όπως είχε κάποτε υποσχεθεί… κατά λάθος ο πρωθυπουργός.
Τα κυβερνητικά στελέχη συνέχισαν να δηλώνουν ότι εφαρμόζουν ένα μνημόνιο που δεν πιστεύουν, να υπογράφουν ιδιωτικοποιήσεις με πόνο ψυχής, να κρατούν μυστικά τα ισοδύναμα εκείνα στα οποία κανείς «δεν θα μπορούσε να πει όχι», να βαφτίζουν -με τις ευλογίες το κουαρτέτου, που θέλει «να βγαίνουν τα νούμερα»- τη φοροεπιδρομή και τις περικοπές συντάξεων... μεταρρυθμίσεις.
Είδαμε επανειλημμένα το πολιτικό σύστημα σύσσωμο να αναλώνεται σε αντιπαραθέσεις για τα σκάνδαλα του παρελθόντος, τη διαπλοκή, το πώς θα μπει τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο.
Και κάπως έτσι αφήσαμε σε αταξία όλα τα υπόλοιπα, την οικονομία σε ύφεση για ένατη διαδοχική χρονιά, τη χώρα να κατρακυλά δύο θέσεις στη διευκόλυνση του επιχειρείν, πέντε στην ανταγωνιστικότητα και να φιγουράρει τρίτη... από το τέλος στα κίνητρα για επενδύσεις. Θα αλλάξει κάτι το 2017;
Ή θα είμαστε και πάλι στην 121η θέση ως προς τη διαφάνεια της κυβερνητικής πολιτικής, τρία σκαλοπάτια πιο κάτω στην ικανότητα να κρατήσουμε τα ταλέντα στη χώρα και τελευταίοι στην πρόσβαση σε τραπεζική χρηματοδότηση; Πόσοι ακόμη πτυχιούχοι νέοι θα παγιδευτούν στην ανεργία;
Ο Αλέξης Τσίπρας συνηθίζει να λέει ότι οι «Κασσάνδρες διαψεύδονται». Το πρόβλημα, όμως, με την Κασσάνδρα δεν ήταν ότι οι προβλέψεις της έπεφταν έξω, όπως συνέβη με τα περσινά σενάρια, αλλά ότι κανείς δεν είχε τη διάθεση να τις ακούσει.
