Το πολιτικό κλίμα μέσα στο οποίο διεξάγεται το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ περιγράφει σε εκτενές άρθρο ο ανταποκριτής ο ανταποκριτής της Frankfurter Allgemeine Zeitung Μίχαελ Μάρτενς στην Αθήνα. Μιλά για ένα κλίμα που χαρακτηρίζεται πρωτίστως από την απογοήτευση για τις μεγαλόστομες υποσχέσεις της κυβέρνησης της Αριστεράς, οι οποίες κάθε άλλο παρά τηρήθηκαν. Η απογοήτευση αυτή καταγράφεται πλέον σταθερά στις δημοσκοπήσεις.
«Το Σαββατοκύριακο», σημειώνει, «δεν θα είναι εύκολο για τον Έλληνα πρωθυπουργό. Ναι μεν η επανεκλογή του ως προέδρου του κόμματος θεωρείται βέβαιη, μια και δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσε ή θα ήθελε να ταρακουνήσει τον σαραβαλιασμένο θρόνο του. Για πρώτη φορά ωστόσο μετά τους τρεις εκλογικούς θριάμβους του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει τώρα να εξηγήσει ευθέως στην κομματική του βάση γιατί δεν ήταν σε θέση να εκπληρώσει σχεδόν καμιά από τις υποσχέσεις του. Στην Ελλάδα κυριαρχεί πάντα η πολιτική λιτότητας και μάλιστα υιοθετήθηκε σαν πολιτική της κυβέρνησης, αμέσως μόλις απορρίφθηκε με ζήλο μέσω δημοψηφίσματος».
Ο Μάρτενς υπενθυμίζει τις εξαγγελίες Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη και ερμηνεύει ως εξής τη ρητορική αυτοσυγκράτηση του Pρωθυπουργού: «Φαίνεται να επιβεβαιώνεται η βούληση του Τσίπρα να μετασχηματίσει τον ΣΥΡΙΖΑ του σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Δεν έχει και άλλη επιλογή, αφού όποιος μιλά με περσινούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, ένα πράγμα αντιλαμβάνεται: το αρχικό πλεονέκτημα του Τσίπρα ως ήρωα της διαμαρτυρίας έχει φθαρεί. Πολλοί Έλληνες επικροτούν το ότι ο πρωθυπουργός δεν είναι γιος, ανιψιός ή κουνιάδος κάποιου προκατόχου του, όπως συνηθιζόταν μέχρι σήμερα, όμως το ατού αυτό δεν φθάνει για να πληρώσει κανείς τον παχυλό ΕΝΦΙΑ, που ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν ότι θα καταργήσει αλλά διατήρησε σαν να μην τρέχει τίποτα. Το ίδιο ισχύει και για μια σειρά άλλων φόρων».
Και το συμπέρασμα της γερμανικής εφημερίδας: «Ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε γιατί διακήρυσσε τη ρήξη με το πελατειακό παρελθόν – μόνο που κανείς δεν μπορεί να προβαίνει κάθε τόσο εκ νέου σε ρήξη με το παρελθόν. Το τι μπορεί να προσφέρει πέραν αυτού ο συνασπισμός της όχι και τόσο ριζοσπαστικής πλέον Αριστεράς πρέπει ακόμα να αποδειχθεί.»
